Sinds Lara Fabian, sinds afgelopen donderdag dat ik haar concert eindelijk mocht bijwonen is er iets verandert, iets geraakt, misschien is er iets naar boven gehaald, misschien is dat wel het juiste woord…

Ik heb echt zo vreselijk weinig met haar Engelse nummers….ik kan er niks mee, voel er weinig bij. Geef mij haar Franstalige nummers maar, toch is er dan één nummer…één nummer die mij weet te raken, flink te raken!

Ik luister er nooit naar, al jaren niet. Op mijn lijst staat het niet meer. Op Spotify sla ik die, zodra ik die hoor, meteen over.Maar dan ook echt METEEN!

Afgelopen donderdag kon dat niet, overslaan bedoel ik dan. Het enige dat ik kon doen, wat ik van mijzelf moest doen was filmen en huilen….yep flink huilen.

Jolanda, zij en ik hebben een bijzondere vriendschap en we weten veel van elkaar, maar toch ook nog zo weinig…maar daar, toen op dat moment, ze wist het, ze voelde het en ik begreep er niks van dat zij dit wist. Juist op dat moment, dat nummer…Ik voel die aai over mijn schouder steeds weer en weer opnieuw die ze mij toen gaf, jawel de tranen gingen toen nog meer over mijn wangen op dat moment.

Het gaat hier om het nummer Broken Vow en het gaat feitelijk over iemand die een relatie heeft, belazerd wordt en uiteindelijk besluit dat vergeven belangrijker is.

Ik ben nooit belazerd op die wijze, gelukkig maar, pfffff! Maar waarom dan dit nummer? Waarom dan de tranen?

Ik voelde mij zeker belazerd op het moment van overlijden van mijn soulmate. Hij koos, in mijn ogen toentertijd, voor de dood, voor wat er ook, voor wie er ook, aan de andere kant was op dat moment.

Heel erg hoor deze gedachten, want nee hij heeft geen zelfmoord gepleegd. Hij lag op sterven in een ziekenhuis na een zwaar en ernstig auto ongeluk…

Maar hoe kan dat dan dat ik dat dacht en voelde…en nog bijna een jaar bij mij heb gedragen?

Simpel….

Ik voelde mij in de steek gelaten. En ik schrijf hier vandaag over omdat ik inmiddels ook mensen heb mogen begeleiden die soortgelijke situaties hebben ervaren. En inderdaad zo ook deze gevoelens hebben ervaren!

Een partner die overlijdt, die er niet voor kiest en toch overlijdt, dan ineens uit het niets die boosheid, die woede! Dat intense gevoel van in de steek gelaten worden!

Hij belazerde mij voor die andere wereld, met die andere wereld die beter was dan ik…want hij gaf het op, hij wilde niet meer bij mij blijven. Dat was mijn beleving toen, op het moment dat hij zei dat het echt einde was.

Ik heb het geweten hoor! Ik heb er een boek over geschreven, hoe het was, wat het met mij deed, hoe ik dit heb aangepakt en dan waren er van die mensen die weten hoe goed het werkt als je zout op de wond, nee zout IN de wond strooit!

Wat ben jij een egoïst zeg! Dat jij zo omgaat met iemand die overlijdt!

Ik kan je met geen pen of toetsenbord beschrijven hoe zwaar die opmerking is geweest! Ik kan je niet uitleggen wat dit met mij en mijn vewerken van mijn verlies heeft gedaan …de pijn zal ik niemand ooit kunnen beschrijven en is zeker wel nodig helaas want oordeel blijft vellen in ons leven!

Mensen begrijpen niet wat een ander doormaakt of willen het niet begrijpen! Oordeel is wel het laatste wat je wilt voelen wanneer je zo diep in een emotie zit…

Ik schreef en schreef in nog geen drie maanden mijn boek, dit moest ik toen doen. Mijn kids verzorgen na mijn werk, op bed, verhaaltje voorlezen en alles erop en eraan. Fles wijn op mijn bureau en schrijven….mailen met mijn lieve vriendin Nadia die alles meelas, meevoelde, meeleefde waar ze kon….en op zijn dag, op die dag, die dag…I let you go, I let you fly….was het af. Niemand hoeft dit te begrijpen, maar niemand hoeft dit ook te veroordelen!

“Ik heb geen idee hoelang ik op ons strand ben geweest. Na een tijdje te hebben gelopen sta ik weer voor jouw huis. Ik steek de sleutel in het slot en doe de deur open; Ayla rent naar binnen. Op de automatische piloot doe ik als ik binnen ben de deur op slot. Terwijl ik dat doe herinner ik me dat je tegen me zei dat het niet eens nodig is om de deur op slot te doen: in jouw huis komen alleen maar goede dingen en goede mensen binnen. Een vluchtige glimlach verschijnt op mijn gezicht.

Ik loop naar de keuken, doe de koelkast open en geef Ayla te eten. Op het aanrecht zie ik de fles wijn staan die jij daar weken geleden hebt neergezet. Ik pak een glas uit de kast en in mijn andere hand neem ik de fles met me mee. Onderweg naar de woonkamer zie ik rechts van mij jouw schilderij staan; een onafgemaakt schilderij. Ik loop er naartoe en wordt opnieuw woedend. Een onafgemaakt schilderij! Hoe kon je? Hoe kon je me toch verlaten?

Ik kijk er naar. Ik zie weer voor me hoe je eruit zag als je aan het schilderen was, ik voel je bijna weer bij me. Ik herinner me hoe je dan was en keek, hoe je in een door jouw gecreëerde wereld verdwijnen kon. De weinige keren dat we samen zijn geweest, heb ik daar nog van mogen genieten. Ik zat dan op jouw stoel, jij stond daar en schilderde. Jouw uitstraling, jouw houding, jouw alles zat in die kwast, de verf, in jouw schilderij! Als ik je zo zag genoot ik intens.

Met de fles wijn in mijn handen plof ik neer in jouw stoel, kijkend naar het onafgemaakte schilderij. Ik haal de kurk van de fles en schenk mijn glas vol. Ik zet de fles naast me op de grond en neem een flinke slok, de wijn smaakt niet zuur en dat verbaast mij. Ik vraag mij af wat je nog meer had willen schilderen. De zee is bijna af, de lucht is grauw, alsof er storm op komst is. Het bootje lijkt ook af, maar die persoon op het strand? Wie was dat? Was jij dat? Waar dacht je aan toen je dit aan het schilderen was?”

Een stukje uit mijn boek? Ja en nee…het is een stukje uit mijn leven, iets dat ik altijd bij mij zal dragen..altijd!

Afgelopen donderdag kwamen al die gevoelens weer terug en nee zeker voelde ik mij niet schuldig, eindelijk niet!!! Maar wel wist ik weer hoe het voelde, wat het was, hoe het gebeurde en waar ik achter was gebleven.

Rouwen om iemand is heftig, heel erg heftig en waar je doorheen moet gaan is niet makkelijk. Het is ook zeker geen keus die je wilt maken. Alles is een keus, en zo ook alles wat ik op die momenten deed, en toch voelt het niet als een keus…maar geloof mij, het is een keus!

In mijn geval wilde ik de rest van mijn leven boos blijven, wijzen naar alles en huilen, huilen en blijven huilen tot ik ook mocht gaan.

Huilen zeker wel…het huilen hield mij in het gevoel van alles steeds opnieuw herbeleven, mij goed kut voelen en misschien soort van hopen dat ik het kon veranderen?

Nee dat denk ik ook weer niet als ik eerlijk ben….dit was echt verre van goed, nee ik wilde zielig zijn, verdrietig, boos, woedend en zielig want kijk mij, nu heb ik echt een reden om op te geven….

Verre van goed maar ook wel zeker heel erg nodig geweest!

Ja de tranen waren er zeker en die zijn er deze afgelopen dagen ook weer zo nu en dan, soms even meer dan zo nu en dan….ik mis hem altijd al maar nu even meer dan ik gewend ben, ik had graag anders gehad, ik had en wilde en ik en ik en ik en ….

Denkend aan toen, het leven ging door en ondanks dat ik mijzelf had voorgenomen om er te zijn voor mijn kids en verder niets…nope het leven, echt niet het leven, nee gewoon niet het leven! Het is je ziel, die gaat er niet mee akkoord! Nooit niet akkoord hiermee! Dit is gewoonweg niet waarom je hier op aarde bent….never nooit niet!

Rouwen is fucking moeilijk en heftig, om wie het ook gaat en het zal wat mij betreft nooit ophouden maar zeker en absoluut nooit hoeven zijn en blijven als dat het toen was.

Mijn soulmate is er altijd, in mijn hart, in mijn leven. Alles wat ik nu doe en ben geworden is zeker ook dankzij hem. Absoluut zeker dankzij hem, ik had nooit de vrouw geweest die ik nu ben…de vrouw die weet dat ze het waard is, en er inderdaad kan en mag zijn voor anderen. Die vrouw die haar grootste wens mag gaan vervullen, anderen en zeker kinderen helpen om te mogen zijn wie ze zijn!!!!

En zo nemen we onze geliefden mee….we leven, we leven echt en hiermee leven zij in ons, of voort of hoe je dit ook wilt beschrijven, dat maakt eigenlijk niks uit.

Mijn leven is super gaaf en mooi en soms ook echt wel heel erg zwaar en moeilijk maar ondanks alles, zijn liefde had ik nooit willen missen en zou ik vandaag moeten kiezen?

Een leven zonder dit verlies maar dan ook echt zonder hem?

Echt never nooit! Nee die pijn ga ik weer door, dat moment van afscheid nemen, die leegte, die oneindige pijn die er toen was! Alles doe ik zo weer over…nooit zonder hem, nooit!

Het is helemaal oké en nu kan ik weer luisteren naar dit nummer, niet zonder tranen, nee ie gaan nog wel soms even langs mijn wangen maar weet je wat?

Die mogen er gewoon zijn!

Het is allemaal oké! Het leven is hoe dan ook inderdaad altijd helemaal oké!