Accepteren? Dan loslaten misschien? Wat kan er dan nog volgen?
Uiteindelijk complete overgave!
Woorden waar iedereen weleens mee bezig is in welke situatie dan ook, en natuurlijk ook ik.
De week dat ik in Spanje was heb ik hard gewerkt, veel lol gehad en het was een geweldige ervaring. Hoe geweldig is het om te zien dat je dromen langzaamaan aan het uitkomen zijn!
Woorden genoeg die ik kan gebruiken om dat gevoel te kunnen beschrijven. Toch zijn er momenten geweest die heel moeilijk te verwoorden waren omdat er eens echt geen woorden waren!
Er waren ineens geen woorden in mijn hoofd…letterlijk niet meer, geen gedachten meer.
Elke ochtend rondom 7.30 ging ik eerst mijn ontbijtje halen in een mooi dorpje, bij een typisch Spaans cafeetje aan zee. Een ritje van ongeveer 20 minuten die zeker de moeite waard was. Prachtig landschap door de bergen. Muziekje aan, Spaanse zender natuurlijk op de radio en… dat dus, gewoon genieten!
Prachtig uitzicht op de zee, de koffie smaakte beter dan ooit en genieten van mijn boek.
Erna begon mijn wandeling, het was een wandeling van ongeveer een uur en tja lopen met je blote voeten door de branding in behoorlijke stilte, want niet alleen was het nog vrij vroeg maar wat voor ons warm is, was daar voor de inwoners al fris en sommigen zeiden zelfs: “Wat is het koud!”
Ik had er in ieder geval geen last van, zweet brak mij snel uit hoor bij de eerste zonnestralen. Want tja, om nu te zeggen dat 25 graden fris is?
Maar afijn, ik wijk weer uit! Waar ik naar toe wil waren de momenten dat ik met mijn blote voeten door de branding liep of even in het zand ging zitten of alleen voor me uit staarde en dat bijzondere moment ervoer…dat moment dat ik echt aanschouwde, niks denken, geen geluiden, geen woorden die dansten in mijn hoofd, positief of negatief.
Er was ineens helemaal niks. Gewoon zijn en dus totale overgave.
Wat een overweldigend bijzonder gevoel was dat. Dit heb ik meerdere keren mogen ervaren daar en het voelde alsof dit nooit meer weg zou gaan. Zelfs op het vliegveld, waar we te horen kregen dat er zes uur vertraging was.
Vele mensen waren echt “not amused” en toch, ik liet het over mij heen komen. Liep weg bij de rij waar we stonden om te boarden. Ik belde even mijn zoon dat hij voorlopig de deur niet uit hoefde om mij te halen en ik zocht een plekje om wat te eten en te drinken. En natuurlijk weer mijn boek erbij genomen en het was oké zo. Berusting in wat was…
Bij terugkomst leek het ineens weg te zijn. Alsof het hier niet meer kon? Dit gaf mij ook meteen onrust want ik wilde dat weer terug, dat vredige gevoel ongeacht wat er ook gaande was in mijn leven of in de wereld.
Eerste paar dagen waren best pittig, gevoelsmatig bedoel ik dit. het ging niet over het gemis van die week, of de ervaringen. Die kon ik niet missen want het waren heerlijke herinneringen. cadeautjes als het ware.
Nee, het was iets heel anders. Ik wilde dat gevoel terug en het lukte maar niet! En dat gaf ook frustratie want jeetje, kom op zeg! Ik weet precies hoe anderen te begeleiden in het loslaten van overtuigen die belemmerend werken, in je passie vinden, in het los laten van en volledige acceptatie van wat is. Het is potverdrie mijn werk en ik was het nu zelf echt kwijt!
Ik voelde de druk van de tijd, van het moeten en haasten. Wat was dit toch?
Het was even zoeken, hoe terug te halen wat daar wel was en hier niet? Tot ik het ineens begreep. Er viel niets te zoeken, er was oprecht niks te zoeken. Daar is hetzelfde, of hier nu wel of geen zon, zee, strand en een gezellig typisch Spaans cafeetje is.
De rust ligt niet buiten mij, een vredig gevoel hangt niet af van die of welke omstandigheden dan ook. Ik heb daar mogen ervaren wat het is om je inderdaad over te geven aan wat is en weten het is goed, alles is goed. Altijd!
Zo ook hier kan ik dat ervaren. Op welke plek dan ook, in welke situatie dan ook. En inderdaad het lukt ook mij echt nog niet 100% van de dag hoor, maar hé wat nog niet is kan zeker nog wel gaan komen.
Leven vanuit liefde, vanuit vergeving. Totale overgave. Het leven is mooi…
Liefs, Lua