Wat is jouw waarde? Beetje vreemde vraag maar dit is wel een vraag waar ik de afgelopen drie a vier jaar over aan het nadenken. Vooral vanaf het moment dat ik besloot ZZP-er te worden. Zo´n vier jaar geleden keek ik er wel naar maar kon er ook niet echt diep op in gaan. Wist niet goed hoe dit nu helder te gaan krijgen voor mijzelf. helder krijgen wat er nu speelde, en wat dit voor positieve of negatieve gevolgen had? Ik zag wel dat dit steeds belangrijker aan het worden was maar op welke wijze precies was mij niet echt duidelijk.
Ik probeerde aan mijzelf te werken en te kijken naar wat ik kon veranderen in mijzelf zodat er ook anders met mij werd omgegaan, en zeker op zakelijk gebied was dit nodig. En zeker kon ik wel wat kleine dingen zien te veranderen maar nog niet echt zodanig dat er een echte duidelijk verandering plaatsvond.
Energie
Wat voor verandering? Nou, ben ik gewoon heel eerlijk in hoor, ik wilde mijn eigen bedrijf opbouwen, ik wilde groeien in mijn vak en in een stukje financiën, want hé dit is wel mijn inkomen. En dat ik dan wel gewoon kon zijn wie ik was.
En daar klopte duidelijk iets niet. Want wanneer ik wilde zijn wie ik was, draaide mijn bedrijf niet meer. Dus het enige dat ik kon bedenken om te doen was mij nog meer verplaatsen in de ander. Wat had de ander nodig, hoe voelde het goed voor mij, wat kon ik hieraan veranderen? Hoe kon ik nu echt anderen helpen? Ik twijfelde niet aan mijn talenten, aan mijn mogelijkheden, aan mijn eigen ervaring en wijsheid. Ik wist dat ik echt iets te bieden had!
Het kost een enorme lading aan energie wanneer je steeds bezig bent met de ander. Hoe liefdevol ook bedoelt, ergens is dit natuurlijk verre van goed. Dus zeker wel dat dit de afgelopen jaren in mijn leven een hele grote rol speelt.
Work in progress
En dan besluit je ineens om een opleiding te gaan volgen voor hypnotherapeut. En jeetje zeg, ik had echt nooit kunnen bedenken dat de grootste transformatie eerst in mijzelf zou plaatsvinden!
Ondanks alle mooie en intense transformaties die steeds plaats vonden en nog vinden, bleef toch mijn stukje waarde als mens, als medemens en als hypnotherapeut een dingetje. Een flink ingewikkeld dingetje, want het blijft maar voelen als een strijd. Een gevecht tussen voelen en denken. Een interne discussie, die wanneer ik er te diep in stap, ik zelfs angsten kan voelen. Totaal niet duidelijk wat er is, wat er speelt. Nog altijd blijven zoeken en werken eraan…dat zeker want opgeven? Dat staat niet in mijn woordenboek!
Droom wordt nachtmerrie
Ik ervoer lang geleden zo´n moment van het intern strijden toen ik de deur van mijn praktijk open deed voor een cliënt, die voor de eerste keer kwam. Hij had meer dan genoeg redenen voor een afspraak, wilde ook duidelijk van zijn problemen af maar begon, vóór dat die al binnen was, met een steeds herhalende opmerking.
Het begon met; “Een schuur? Was dit een schuur?”
In eerste instantie dacht ik dat dit als compliment bedoelt werd. Simpelweg omdat ik hartstikke trots ben op mijn praktijk, mijn heerlijk werkruimte waarin ik anderen mag helpen. Een ruimte die super goed aanvoelt en waar elke keer weer de meest bijzondere transformaties plaatsvinden.
Dus ik heel enthousiast; “Hallo, welkom, kom maar snel binnen het is koud buiten, ja dit was ooit een schuur, gekoppeld aan de woning zelf, dus perfect om er een praktijk van te maken, leuk hé!”
Nou, ik werd al snel wakkergeschud uit mijn “wat-een-leuk-compliment-droom” en kreeg duidelijk in de gaten dat het een helemaal niet leuk bedoeld werd. Want tijdens de zeer korte reis van jas uittrekken en zitten in de stoel viel meteen, in herhaling, dus echt 4, 5 6, keer, achterelkaar de opmerking; “Moet ik zoveel geld betalen voor een schuur? Zoveel geld voor een schuur?”
Kortsluiting
Mijn hersenen konden dit niet verwerken en ik ging even een kopje koffie inschenken. het voelde echt op dat moment alsof er een kortsluiting in mijn hoofd plaatsvond, en mijn hersenen vastliepen, gewoon niet meer functioneerden? Een hele aparte gewaarwording kan ik je wel vertellen.
Bij terugkomst in de praktijk, met een heerlijk warm vers gezet kopje koffie, bleef hetzelfde verhaal op repeat afspelen! En ineens was ik het zat. Toen ik er eindelijk tussen kon komen zei ik; “Je betaalt niet voor de ruimte, je betaalt voor wat ik voor je kan doen!”
Zeker was ik al goed geïrriteerd aan het raken hoor. Het raakte mij en ook al wist ik nog niet goed waarom op dat moment.
Ik kreeg een heel lang epistel dat hij ondernemer was, hoe hij twee mooie panden had, dat hij geld zat had, daar ging het allemaal niet om, maar hij zat nu in een schuur….dat was voor hem niet te bevatten.
Vervolgens kreeg ik heel duidelijk te horen dat de rekening niet betaald was en dat dit gewoon zo ook niet kon. Dat moest op andere voorwaarden, wanneer hij naar een fysiotherapeut zou gaan voor een behandeling, zou dit ook heel anders zijn. Dan zou hij in ieder geval niet in een schuur zitten, dan werden er losse afspraken gemaakt en niet meteen drie.
Zelfwaarde
Dit was na tien minuten aanhoren voor mij meer dan genoeg. En voor ik het wist kwamen de volgende woorden uit mijn mond;
“Jij komt hier omdat jij een probleem hebt waar je al jaren last van hebt, en jij hebt mij om hulp gevraagd, Ik heb je uitgelegd wat ik voor je kan betekenen in deze en daar hebben wij samen duidelijke afspraken over gemaakt. Zo ook wat betreft de betalingen. Nu, begrijp ik dat jij hier heel anders over denkt.
Als eerste wil ik je aangeven dat jij bij mij niet betaalt voor een behandeling. je betaalt voor een verandering! Daar is ook het doel en om die reden het afgesproken traject voor.
Als tweede, het had fijn geweest als je jouw bezwaren had aangegeven vóór je hier naartoe was gekomen.
En als derde, ik denk dat het hier ophoudt. Drinkt rustig je koffie op en dan stel ik je nu voor om het hier verder bij te laten. Mocht je nog interesse hebben om jouw problemen op te willen lossen door middel van hypnotherapie dan kan ik je het telefoonnummer geven van een collega”.
En ik kon het niet laten om er toch nog aan toe te voegen; “En dan zit je tenminste niet in een schuur!”
Hier voelde ik ineens die waarde, die zelfwaarde die ik hoor te hebben. Waar ik heel vaak naar op zoek ben, aan het aftasten ben waar die is, hoe het voelt, hoe groot die eigenlijk echt is?
Ik realiseerde mij ook ineens, tot in het diepste van mijn zijn dat ik een trotse vrouw ben. Zo ook dat ik goed ben in mijn werk. Trots ook op het feit dat mijn basis ten allen tijde vanuit liefde naar mijn cliënt is en mijn grootste wens is dan de wens van de cliënt, dat diegene zichzelf kan bevrijden van de belemmeringen die hij of zij ervaart.
Liefde
En toen, ineens gebeurde er iets, voor mij heel bijzonders en absoluut onverwachts. Ineens, zag ik een emotie naar boven komen bij de cliënt en de woorden;” Nee, dat wil ik niet, ik wil geholpen worden, ik wil dit ook echt bij jou!”
Ik heb mijzelf echt intern afgevraagd of ik dit nog wel wilde maar zo ook of dit nog wel mogelijk was. Want waar was de klik met mijn cliënt? Was er überhaupt voldoende vertrouwen naar elkaar om dit hele proces in te gaan?
Ik besloot vanuit liefde te handelen en aan de slag te gaan. We spraken af, dit achter ons te laten. Hij bood zijn excuses aan en we gingen aan de slag. Na de sessie, die onvoorstelbaar mooi was, namen we afscheid. Het voelde goed, ik had het juiste gedaan.
Ontroostbaar
Eenmaal in mijn woonkamer kwamen de tranen, ik was ontroostbaar en voelde mij echt helemaal in paniek. Ik begreep er niets van? Ik belde mijn vriendin/collega en in dat gesprek kwam inderdaad mijn pijn duidelijk naar voren.
Datgene waar ik zo trots op was, mijn eigen praktijk, mijn werk, alles was daar in die schuur! Wij leerden hier thuis onszelf aan om vanaf de eerste dag dat die ruimte leeggemaakt werd om het woord schuur niet meer te gebruiken, het was de praktijk, mijn praktijk! En ik was zo trots op wat ik allemaal had gedaan.
Oud zeer was ineens uit het niets naar boven gekomen. De gedachten, het intense gevoel dat ik mee heb gekregen vanuit huis, dat wat ik ook deed, het zou nooit goed genoeg zijn. Het zou zelfs waardeloos zijn, want dat was uiteindelijk wat ik was. Wat deed dit pijn, snikkend aan de telefoon. Als een klein meisje was ik ontroostbaar.
Het snikken stopte, tranen werden minder, en maakten plaats voor dat stukje bewustwording dat nodig was. Dat stukje inzicht groeide ineens. Het voelen en denken stopte met het innerlijke strijden en vonden de weg naar elkaar. Helderheid en daar was mijn innerlijke rust.
Geschenken
Wij hebben samen de sessies gedaan die nodig waren. Daar waar ik kon heb ik ook steun geboden via de app en extra hypnose audio. Want heel simpel, mijn wens was hem helpen, omdat ik hem een leven gunde die vrij zou zijn van de belemmeringen waar hij voor kwam. En het doel dat er lag, die werd behaald. En ik ben onnoemlijk trots op hem, want zijn moed, wilskracht en doorzettingsvermogen heeft dit ook mogelijk gemaakt!
En ik ben meneer Schuur eeuwig dankbaar voor deze mooie ervaring. Hij heeft mij geholpen om een belemmering in mij naar boven te halen en deze heb ik hierdoor kunnen transformeren. Ik heb ook gezien, dat ik inderdaad, vanuit liefde kan werken. Vanuit liefde kan handelen, vanuit liefde de pijn in de ander zien en vanuit liefde er gewoon zijn voor de ander.
Dit is het begin geworden van een nog mooiere reis voor mij die ik aan het maken ben. Maar daarover meer op een ander moment.
Soms lijken bepaalde situaties in het leven je compleet onderuit te halen, bijna letterlijk de grond onder je voeten voelen verdwijnen en je staart in die donkere afgrond. Je hebt geen idee waarom, het voelt gewoon zo. Maar dan, wanneer je er echt besluit in die afgrond te kijken, blijken deze momenten juist de mooiste geschenken te zijn die je kunt krijgen op je levenspad.