Iedereen kent het wel, je komt in een kamer of ruimte en het voelt niet helemaal lekker. Je hebt geen idee waarom en je kunt ook niet echt iets zien waardoor je er een antwoord op zou kunnen krijgen. Naderhand krijg je te horen dat er iemand ruzie heeft gehad, of misschien heel erg slecht nieuws heeft gehad en begrijp je ook op dat moment, waarom het anders aanvoelde.
Energie! Er is dus inderdaad niets zweverigs aan…we bestaan allemaal uit energie en we kunnen elkaar aanvoelen. We kunnen voelen wanneer er iemand minder lekker in zijn vel zit, of ergens over tobt. We kunnen ook voelen wanneer iemand zich juist helemaal geweldig voelt!
Je ziet het ook veel op de werkvloer, dat mensen aangeven dat er iets speelt, de stemming voelt anders, ze kunnen de vinger er niet op leggen maar ze hebben er wel last van.
Als een spons
En als je hier dan ook even bij stil gaat staan, denk dan eens aan kinderen. Voor kinderen is dit niet anders! Toch is het zo dat we allerlei wijzende vingertjes hebben richting het gedrag van kinderen! Of allerlei labeltjes die we zonder enkele moeite op ze plakken.
Is het wel het gedrag, dat het probleem is? Als je beseft dat je zelf last kunt hebben van bepaalde omgevingen of bepaalde mensen, zou dit dan niet ook zo kunnen zijn voor kinderen?
Natuurlijk is dit zo! En nog veel erger eigenlijk, want kinderen staan wagenwijd open als het hierop aankomt. Ze zuigen de positieve maar zeer zeker ook de negatieve energie op zoals een spons water opzuigt.
Wij leren als ouders om problemen die wij ervaren bij onszelf te houden. Kinderen ga je daar niet mee belasten en zeker ben ik het daar deels mee eens. Je gaat niet bij je kind van 7 je hele stress verhaal tot in detail neerleggen. Maar de oplossing ligt ook niet in het doen alsof het niet bestaat, naar je kind toe.
Niet alleen voelen ze de onrust, het verdriet of stress bij de ouder(s) maar als er dan ook wordt gezegd dat er echt niks aan de hand is, geef je jouw kind meteen al de boodschap mee dat emoties ver weg gestopt moeten blijven. Dat je vooral net moet doen alsof alles oké is!
Masker
En wat dacht je van school. Natuurlijk verwachten we dat de leerkracht zijn of haar problemen thuis laat en zijn of haar werk naar behoren doet. Maar kan dit eigenlijk wel?
Kun jij je problemen ook thuis laten als je naar je werk gaat? Is het misschien niet zo dat je jouw “werk-masker” opzet, glimlacht waar nodig, je werk zo goed mogelijk naar behoren doet maar ondertussen voel jij je gewoon behoorlijk slecht.
Stel je dan eens voor dat kinderen in een klaslokaal zitten, met een leerkracht die ontzettend zijn best doet maar absoluut niet lekker in zijn vel zit. Wat voelen die kinderen dan allemaal?
Of thuis zijn er problemen bij de ouder(s) of familie en het kind draagt dat 24/7 met zich mee…hoe denk je dat een kind zich zal gedragen in de klas? Of er speelt iets bij een klasgenoot misschien, ook dat voelt de rest in de klas dat.
In dit land alleen al zijn er zoveel problemen te zien bij volwassenen. Alleen als het gaat om depressie of depressie klachten, uit onderzoek blijkt:
- In Nederland krijgt bijna 20 procent van de volwassenen (18-64 jaar) ooit in het leven te maken met een depressie.
- In de periode van één jaar geldt dat voor ongeveer 5 procent van de volwassenen.
- In absolute aantallen maken zo’n 546.500 volwassenen per jaar een depressieve episode door.
- Jaarlijks krijgen zo’n 135.600 volwassenen voor het eerst een depressie.
- Inclusief jongeren en ouderen hebben naar schatting bijna 800.000 mensen een stemmingsstoornis.
- Circa 13 procent van de Nederlandse moeders krijgt te maken met een postpartum depressie, die tot 12 maanden na de geboorte kan ontstaan.
- Van de kinderen met depressieve ouders ontwikkelt 40 procent een depressie voor het 18e jaar!
Diagnose
Kinderen komen hiermee in aanraking! Het zij een familielid, een leerkracht, een ouder….en jawel, als een spons wordt dit opgenomen! Dan vraag ik mij oprecht af, waarom geven wij dan kinderen allerlei labeltjes?
Kinderen zijn niet van zichzelf depressief. Kinderen hebben niet ineens een burn-out. Kinderen worden niet geboren met faalangst, stress, onzekerheden en ga zo maar door. Toch, bij al hele jonge kinderen plakken we heel snel labeltjes! Het kind is degene met het probleem, daar moet iets mee gebeuren.
Het loopt soms compleet uit de hand en zelfs ouders worden bedreigd dat als zij hun kind niet laten testen op van alles en nog wat dat er een andere school gezocht mag worden. Eigenlijk nog veel erger, er zijn scholen, leerkrachten die de “diagnose” zelf al bepalen en aangeven dat het kind aan de medicatie moet omdat die ADHD heeft!
Het moet niet gekker worden!!! En ik zou willen dat dit echt uitzonderingen zijn, maar helaas is dat niet het geval.
Omdenken
De kinderen vertonen volgens ons volwassenen niet acceptabel gedrag en dus moeten zij aangepakt worden. Mijn hart bloedt echt wanneer ik dit soort situaties lees en ook persoonlijk te horen krijg in mijn praktijk. Wat nu als we in alle eerlijkheid eerst gaan kijken naar wat er in de omgeving van een kind gaande kan zijn?
Ik ben hier zeker niet aan het wijzen, ik ben geen schuld aan het neerleggen bij bijvoorbeeld ouders. Ik ben zelf moeder en ik ga ervan uit dat je als ouder alleen het beste voor je kind wilt. En ik ben zeker niet medische diagnoses
Het is misschien zoals mijn collega/vriendin altijd heel mooi aangeeft dat we moeten omdenken! In dit geval is het precies dat: omdenken!
Wat nu als we niet alleen naar het kind kijken maar ons ook openstellen stellen voor het feit dat kinderen zoveel op pikken van hun omgeving. Dat zij dagelijks te maken hebben met mensen, net als wij. Dat zij vaak geen keuzes hebben.
Want wanneer ik steeds in aanraking kom met mensen die negatief zijn dan kan ik misschien ervoor kiezen ermee om te blijven gaan, of ik ga aan de slag om mij hiervoor af te sluiten en dergelijke.
Aanpassen
Dit leren wij kinderen eigenlijk zelden tot nooit. Wij leren kinderen hoe ze zich moeten gedragen en in de maatschappij moeten meedraaien. Erbij horen, zich aanpassen.
Waarom zouden wij willen dat kinderen zich aanpassen? En dan vooral de vraag, aanpassen aan wat?
Misschien is het wel het beste dat wij ons aan gaan passen aan de kinderen.
Dat wij net zo open en eerlijk zijn in ons leven zoals zij dat van nature zijn. Dat wanneer wij verdrietig zijn, gespannen, onrustig en ga zo maar door dit ook uiten.
Zeker wel moeten we allemaal kunnen meedraaien in de maatschappij….maar ik ben ervan overtuigt dat dit anders kan. Meedraaien is namelijk niet hetzelfde als aanpassen.
Want wie wil nu echt dat een kind zich aanpast aan al die problemen die wij als volwassenen ervaren?
Ik ben geen medisch deskundige ben en zeker schrijf ik niet vanuit een medische onderlegde! Dat wat ik schrijf is mijn mening vanuit mijn eigen ervaring als mens, als ouder en ervaringen vanuit mijn eigen praktijk.