Nog een kind ben je op je 14^de, zo ook op je 15^de en zo ook nog steeds op je 18^de….toch?

Ligt er een kind onder dit karton of niet? Karton is FUCKING warm…echt! Het houdt de wind tegen, de koude gure winter wind! Maakt het uit of het een kind is? Tja voor mij wel, erg eigenlijk hé!

Het is 9 mei 1985, het is niet meer te doen, ze kan dit niet meer. Ze wil vrij zijn, vrij van pijn, vrij van verdriet…ze wil vrij zijn!

Hij luistert niet, heeft hij nooit gedaan. Ze weet niet beter sinds dat zij herinneringen weet te beschrijven. Haar moeder is bang voor hem en is vergeten dat ze haar zou moeten beschermen en zij weet niet meer hoe haar te beschermen?

Zij kan de pijn niet meer aan die haar wordt aangedaan om haar moeder te beschermen. Ze is niet sterk genoeg en ze wil gewoon dood…”Ik wil er niet meer zijn, ik wil niet meer bestaan!” is het enige dat nog door haar gedachten gaat.

 

Ze loopt weg, dat is de enige weg…

Zij pakt haar tasje in, ze stopt er 2 onderbroeken in, één broek en één shirt en gaat met het nummer van Johnny Logan “hold me now” in haar gedachten….haar vriendin vangt haar op…haar enige echte vriendin vangt haar op, luistert naar haar en brengt haar weer naar haar moeder. En die bijzondere mooie vrouw, haar bijzondere moeder zoekt hulp voor haar, die zoekt opvang voor haar. Zij doet alles wat ze kan voor haar!

Dan is er ineens een pleeggezin, vreemde mensen die aangeven haar te willen helpen? Zou het dan toch zo zijn, zou er toch een mogelijkheid zijn om vrij van pijn te kunnen leven? Is er dan toch iemand die haar pijn ziet en begrijpt?

Een paar dagen later is ze dan  toch ineens weer terug bij haar ouders. Haar moeder stortte in, haar vader was woest, dat hoorde ze via het RIAGG, zij kon dit niet laten gebeuren, zij moest terug voor haar moeder, zij moest haar moeder helpen en beschermen voor de grote boze wolf.

 

Hoop?

Dan is het 9 november 1986 en alle beloftes die haar zijn gedaan zijn allang vergeten! De pijn is dubbel zo heftig terug, haar moeder is alles weer vergeten, geen enkele belofte bestaat nog, en er is geen andere weg dan wederom verdwijnen.

Terug naar dat ene pleeggezin misschien? Diegenen die haar echt wilden helpen! Zij weet nog waar ze wonen!

Eenmaal terug blijken ook hier alle beloften van toen anders te zijn dan toen ter tijd gemaakt. Eer is nergens meer te vinden, er is namelijk geen geld aan haar te verdienen wordt er gezegd en ze mag als ontbijt een boterham met boter en ham, schouderham dan wel, dat is het goedkoopste, meer niet, er is niet meer geld en daar moet ze het mee doen, als lunch is er niks en als avondeten, daar moet ze zelf voor zorgen.

Ze mag al dankbaar zijn dat er een bed is wordt er gezegd, ze hebben hun eigen kinderen om aan te denken. Jezus, wie zegt dat assepoester niet bestaat??? Ik lig in bed, en heb het zo koud daar op die bovenste verdieping op de Pleinweg, ik schrijf mijn naam op het raam…er ligt ijs op het raam, misschien blijft dit toch altijd bestaan?

Op dat moment is liefde niet eens iets waar ze over durft na te denken…Ze mag heel even blijven, als ze maar doet wat zij zeggen…en de tijd gaat voorbij,…

Het is zo vreselijk koud, en niet veilig, maar het Zuidplein midden in de nacht in Rotterdam is nog altijd veiliger dan thuis, het is nog altijd beter dan dat pleeggezin. Hier is het vreselijk koud, en honger en dorst.

 

Geen keus…of toch wel?

Dat wat ik vroeger niet kon, moet ik nu wel doen. Dus zeker wel, ik heb geen keus, wat moet ik anders en… ik loop een supermarkt binnen en steel een pak kaakjes. Dat kan ik nog in mijn lange zwarte jas stoppen. En een fles cola! Die past precies in mijn broek! In het verlengde van mijn lange zwarte jas!

Lange nachten en ik vraag mij soms af, is dit een betere weg? En dan weet ik dat zelfs die vrieskou beter is dan de pijn thuis, het is allemaal stukken beter!

Angsten die ik doorsta zijn niet te beschrijven en dan besef ik dat het helemaal niet nodig is. Dit zijn vrienden, ook zij zijn alleen. Toch pas ik er niet in, ik wil niet doen wat zij doen, ik ben bang voor de keuzes die zij maken en ik zonder mij af en weer ben ik alleen. Echt alleen…

Het RIAGG bemoeit zich ermee, ik word gevonden en moet weer terug naar mijn ouders. Want mijn ouders maken zich zorgen, zoveel zorgen!

Waarom vraagt niemand naar hoe ik mij voel? Naar waar ik echt bang voor ben? Waarom vraagt niemand zich af waarom ik wegloop, waarom ik liever de vrieskou heb dan mijn ouders?

 

Gaan en gewoon gaan…!

Tanden op elkaar, stop je gevoelens zoveel, zo diep mogelijk weg en doe alsof, jij kan dit, jij kan dit echt!

Dan is het 31 december 1990. We moeten strakjes weg. Er is weer spanning, weer een gevaarlijke situatie thuis maar ik kan mijn vinger er niet op leggen…wat gaat er gebeuren, wat is er toch gaande?

Mijn vader vindt, terwijl wij aan tafel zitten te eten, net voor wij weg moeten om oud en nieuw te vieren met anderen, dat ik “raar” kijk naar hem en dat geeft hem het recht om mijn gezicht en hoofd door een glazen tafel te slaan!

“Stel je niet aan, de tafel is niet kapot..”. make up erop en huppekee…we hebben afspraken vanavond! Het is oud en nieuw!

Precies 7 dagen heb ik erover gedaan om alles te regelen, ik ben al 18 en kan gaan en staan waar ik wil zegt de wet. Op mijn brommertje, op 7 januari  ga ik, ik doe het echt, ik heb een kamer gehuurd via mijn werk/opleiding plek en eindelijk ben ik vrij, eindelijk!

 

Vrij!

Mijn ouders ben ik kwijt. Who cares? Nou ik eigenlijk wel…want ik wilde zo graag dat ze van mij hielden, ik snap het nog steeds niet,wat was er mis aan mij?…mijn familie wil niks meer van mij weten, ik ben zwart, zwarter dan die zwarte schaap uit de verhalen die je overal leest!

Ik leef mijn leven, heb weinig om van te leven. Om precies te zijn, 210 gulden, en ik hou misschien 20 gulden over om van te leven elke maand want tja de huur voor de kamer moet wel betaald worden.

Brood en die aardbeien jam in de week, hoe dankbaar kun je zijn! Ik had onderdak, ik had eten, ik ben dol op bruin brood en jam, nog altijd, echt nog altijd!…wat wil een mens nog meer?

Liefde? Tja dat is nu eenmaal niet te koop helaas…Maar bruin brood en jam, daar kun je wel degelijk luxe van leven!

De opleiding die ik doe geeft mij toegang tot het huren van een kamer als leerling. Maar haal ik een onvoldoende, dan is het over en uit. Ik leer mij absoluut suf, want ik ben niet dom, zoals mijn vader altijd zei dat ik was, ik was DOM! Ik kan dit gewoon en ik werk er keihard aan, deze opleiding is echt onvoorstelbaar gaaf, bijzonder, en belangrijk voor mij.

Werken met verstandelijk gehandicapten ligt mij absoluut, hier ligt zeker wel mij hart! Dit is het, en dit kan ik gewoon!!!

Dan is daar mijn laatste toets…Neurologie…en ik haal een onvoldoende. SHIT…maar ik heb een herkansing. Dit kan ik gewoon echt wel, maar wat als?

Het is zover, nu of nooit…mijn herkansing. Wat als ik het niet haal? Dan sta ik op straat, dit mag gewoon niet gebeuren! Leren en leren en ik kan dit en..

Mijn cijfer wordt bekend en het is een 5,4…..hier wordt niks afgerond, het is een onvoldoende, de directeur loopt de trap al op in het gebouw en wanneer ik dit hoor, IK weiger de klas uit gehaald te worden, zoals het altijd gebeurd, dus pak mijn tas en loop hem tegemoet.

Ik weiger zoals deze opleiding dit normaal vind, om als degene die gefaald heeft letterlijk de klas uit gehaald te worden…!

Ik loop hem tegemoet en hij geeft aan, op de trap, ik heb één dag om mijn spullen te pakken en de kamer te verlaten. Welke spullen denk ik dan… terwijl ik op de trap sta?

Twee uur later sta ik buiten, geen woning meer, wat nu? Op mijn brommertje rij ik naar een vriend, ik heb hem gebeld, toen nog vanuit een telefooncel. Ik mag die nacht daar slapen! Dankbaar, zo dankbaar!!!

 

Nee, dat kan niet waar zijn?

De dag erna, ondanks alles word ik blij wakker! Ik heb mijn vriend al zolang niet gezien en hij gaf mij onderdak…ik loop naar buiten, geef mijn vriend een super grote knuffel, en ….mijn brommer is weg!!!! Ik jank alles bij elkaar!!!

Ook dit nog?!

Mijn brommer is weg en ik heb eigenlijk weinig tot niets meer. Wat nu, wat kan ik nu nog doen om te overleven?

Overleven lijkt in dit mooie landje zo makkelijk, maar is dat ook zo?

Ik ben een grote fan van Les Miserables…prachtig boek en super mooie film (de echte dan) maar dat brood dat gestolen wordt, dat kost daar in het verhaal een leven lang in de gevangenis. Was niet misselijk hoor…maar mijn gevangenis was ook verre van geweldig!

Als jong meisje de nachten doorkomen op straat is niet niks, de kou is fucked up, je wilt niet weten hoe dat is, je kunt het je gewoon niet voorstellen, nog steeds denk ik daar elke winter aan, afgrijselijk gewoon….maar de angsten zijn nog groter. het is absoluut niet veilig maar gelukkig is mij niks overkomen, ik heb mij daar altijd uit kunnen redden…het lukte mij gelukkig steeds keer op keer. Ik had mazzel!

Het waren dit keer maar 4 maanden…maar 4 maanden….en ik heb het overleeft en ben zelfs goed terecht gekomen!

Niet dankzij de overheid toen ter tijd, niet dankzij mijn ouders, niet dank zij wie dan ook…ik weet nu, dank zij mijzelf! Mijn doorzettingsvermogen, mijn liefde voor het leven!

Nog steeds is het een drama voor onze jongeren, voor onze kinderen, nog steeds lopen dingen niet zoals het hoort, breek mij de bek niet open verdomme!

Maar nog steeds kun jij er wel iets aan doen! Laat onze kinderen letterlijk niet in de kou staan alsjeblieft. Ons landje heeft heel veel te bieden en alsnog komt het heel veel tekort…

Help onze kinderen!

Kom naar onze goeden doelen dag! Zeker wil ik jullie allemaal laten ervaren dat hypnose echt levens kan veranderen, zeker wil ik laten weten dat het werk dat wij doen super belangrijk is maar toch, blijft het allerbelangrijkste ONZE KINDEREN!

LAAT ZE NIET VALLEN EN HELP ONS ERMEE OP 8 DECEMBER! STEUN HIERMEE , DOOR ONS  ECHT OP TE ZOEKEN STICHTING VAN HET KIND!

Je kunt je hier aanmelden: https://hypnoseinstituutnederland.nl/goede-doelendag-op-8-december/

 

Mijn verhaal is tot vandaag vrij privé gebleven maar voor dit doel, deel ik het. delen jullie met mij mee?

Liefs, ik…