Het is best apart hoe Facebook je over vele dingen kan laten nadenken…toch?
Heb jij dat niet?
Dat je aan het scrollen bent op je tijdlijn en van alles tegenkomt, je krijgt ook een beetje een idee waar een ander mee bezig is, wat diegene interesseert,.
Waar de aandacht van de ander naar uitgaat!
Maar ik ervaar ook hierbij dat ik mij steeds bewuster wordt over waar mijn aandacht naar uitgaat. En dat is best opmerkelijk eigenlijk. Ik verbaas mijzelf daar soms echt over.
Laatst kwam ik een post tegen die enorm veel reacties genereerde. Het was een foto en in eerste instantie moest mijn brein zich even aanpassen denk ik, om erachter te komen wat er nu echt te zien was op die foto dat dit zoveel reacties gaf…en met reacties bedoel ik heftige en behoorlijk negatieve reacties.
Naarmate ik deze las werd ik eigenlijk steeds bozer en bozer en ik besefte niet zo goed waarom eigenlijk. En begrijp me goed, ik had dit gevoel niet bij de foto als wel bij de wijze van reageren van mensen. Boosheid werd voor mij toch teleurstelling en een snufje verdriet.
Oordeel over en weer, en heftig ook! En als je er zo heel even een paar seconden naar kijkt, dan is het zo dat je al snel een mening vormt. Wie doet dat niet? Ik doe dat zeker wel hoor.
Laten we even eerlijk zijn, ik betrap mij nog steeds erop dat ik snelle conclusies weet te trekken en erna toch even mijzelf moet aanspreken hierop.
We doen dit gewoon allemaal, maar het zou zo fijn zijn wanneer we dan toch na die eerste reactie, die eerste gedachte die daar ineens opkomt, het ook kunnen opbrengen om heel even na te denken en jezelf af te vragen, klopt het ook?
Ik zal uitleggen waar dit over gaat. Het gaat om deze foto:
Welke reacties er waren? Nou deze vrouw werd compleet afgemaakt met woorden. Dit was wel de meest waardeloze moeder die je kon aantreffen. Reacties als dat ze dood zou moeten! Het ging echt, wat mij betreft grenzen over!
Laat ik duidelijk maken dat ik geen idee heb wie deze vrouw is en zeker mijn eerste reactie was, jee wat is dit? Maar al snel had ik ook heel duidelijk in mijn hoofd, je hebt geen idee wie dit is en waarom dit kindje op de grond ligt?
Zou het misschien ook zo kunnen zijn dat deze mevrouw al lang zit te wachten op haar vlucht (ervan uitgaande dat dit een vliegveld is) en dat het kindje super onrustig werd van steeds op schoot te liggen misschien? Misschien vindt dit kindje het heerlijk om zo op een kleedje, lekker vrij te kunnen liggen?
Deze dame zit met een telefoon in haar handen. Euhm…wie niet tegenwoordig? Wil dat zeggen dat zij niet in de gaten heeft wat haar kindje doet?
Moet jij je nu voorstellen, dit is een foto gemaakt door weet ik veel wie. Stel jij zit daar, jij bent die persoon, en het is inderdaad zo dat je kind er even genoeg van heeft in je armen te liggen en even lekker vrij wil liggen. Jij houdt dit in de gaten, terwijl je op je telefoon zit, misschien ben je wel een berichtje aan het sturen over dat je lang moet wachten, of dat je kindje heerlijk ligt nu en even ontspannen is?
En een vreemde, een willekeurig iemand maakt van jou die foto en post deze op Facebook…en dan krijg je een lawine aan hatelijke reacties, die jij dan misschien ineens zelf, echt jijzelf, ziet verschijnen op je eigen tijdlijn!
Hoe zou dat zijn? Hoe zouden wij ons dan voelen?
Ik schrik echt oprecht hoe snel wij als mensen conclusies trekken, althans daar schrik ik niet zo van, maar meer van het feit dat we ons bij deze conclusies houden en dan actief iemand gaan veroordelen zonder te weten hoe het verhaal nu echt in elkaar zit!
Ik heb mij hieraan gestoord, heel erg en toen weg geklikt. Naderhand toch de foto gekopieerd, wetende dat ik hier gewoon over wilde schrijven t.z.t. in de hoop dat we er allemaal, inclusief ik, van kunnen leren dat we niet weten wat een ander denkt en waarom anderen bepaalde dingen doet, zonder dit te vragen of erbij te zijn geweest.
Kijk lieve mensen, dit is niet zomaar dat ik hier over schrijf….natuurlijk niet! We hebben allemaal wel een situatie in ons leven ervaren, waar wij ons veroordeelt voelen door anderen en dat doet fucking pijn!!!
Ik moest meteen denken aan mijn situatie, één van velen, maar zeker die…jaren terug, SLE die een eigen leven ging leiden en het ging verre van goed, en een heleboel prednison, heeeeeel veel prednison, hé in leven blijven heeft soms gevolgen die je liever niet wilt maar tja….pffff inderdaad een heleboel prednison, ik kan dit zo weer voelen hoe dat was voor mijn lijf! Hoe dan ook, het was wat het was, wilde ik leven, zip it dame en doe wat nodig is.
Een dag, bij mijn vriendin, weet niet eens meer waarvoor, waarom of wat we daar deden…maar die dag gingen we (zij, mijn beide kids en ik) in de auto ergens naar toe of we kwamen ergens vandaan?
Even een stop bij de Mc Donalds. Iedereen die mij kent weet dat ik een probleem heb met eten, het probleem is, ik eet niet! Niet omdat ik vind dat dit ik niet moet eten maar honger is iets dat ik zelden heb of voel en zo ook trek…dus al jaren, tot veel frustratie van mijn kids, eet ik als ik ´s avonds gekookt hebt een beetje en that´s it….nee niet gezond ik weet het maar afijn….dat onderwerp is voor een andere keer ?
We reden in de auto en stopten bij de Mc Donalds….kids bestelden, mijn vriendin bestelde en aangezien ik naast haar zat lag alles op mijn schoot….een berg aan Mc Donalds en inderdaad, ik had niks! Ik kan mij nog herinneren dat je bij die bestelling cola glazen kreeg…gek is dat eigenlijk dat je die dingen dan toch weer weet te onthouden.
Mijn vriendin maakte nog een grapje over het feit dat ik zo dik was en zoveel eten op mijn schoot had en ik niet eens iets had besteld….ik begreep haar grapje en de kids ook, we schoten enorm in de lach en toen…..toen keek ik ineens naar buiten, om mij heen.
Daar stonden een aantal mensen die mij een blik gaven (zeker eigen interpretatie hoor), waar ik mij niet fijn bij voelde, maar toen ze ineens uit het niets, wezen naar mij in de auto en begonnen te lachen….was het niet meer eigen interpretatie…
En ik zakte door de grond, ik wilde oprecht verdwijnen in een groot donker gat want tja….ik dik , euhm dik? ENORM was ik….en vooruit, dit is een van de foto´s die ver weg verstopt zit in mijn mapjes…maar vooruit, dit was ik, jaren lang en nog steeds, vandaag de dag, struggelend om van de prednison en het gewicht af te komen…en zeker geen vrolijke foto…maar dat was gewoon moeilijk in die tijd wanneer iemand dacht leuk een foto van mij te gaan nemen ☹ Maar hoe dan ook, dit was ik toen…
en stel je dan voor, ……………..die HELE lading aan Mc Donalds op mijn schoot, die letterlijk te zien was door het raam….en dan de reactie van die mensen, dat deed pijn, oprecht heel veel pijn!
Buiten mijn verhaal prednison en gewicht…alsnog welke reden er ook mag zijn voor overgewicht, of in welke situatie je ook in verkeerd, het oordelen, veroordelen van mensen doet gewoon pijn en als ik iets mee wil geven in dit blog is het zeker wel dit;
Denk na, sta even stil, na je eerste gedachte, neem je tijd en bedenk echt wat je doet of zegt want het is niet altijd wat het lijkt!
Dus in je dagelijkse leven, eigen omgeving, op FB, of welke social media dan ook….DENK NA voor je wat dan ook doet of zegt…..