Misschien heb je weleens het verhaal gehoord over het zuurstofmasker in het vliegtuig. Voor degenen die dit nog niet kennen zal ik het even in het kort toelichten…
Je zit in een vliegtuig met je kinderen, partner, ouders of een goede vriend of vriendin. Je hoort door de luidspreker dat je het zuurstofmasker op moet zetten.
Wat we vaak als eerste zullen doen is het zuurstofmasker geven aan onze kinderen of anderen die we liefhebben en bij ons zijn.
Je instinct wil graag helpen, zegt je er te zijn voor die ander en/of anderen. Maar wat houdt dit eigenlijk in? Wat is hiervan het resultaat? Jij raakt bewusteloos en kunt op geen enkele wijze de ander meer helpen, zoals je dat zo graag had willen doen.
Wat is het toch dat we die gewoonte hebben om onszelf steeds weer op de laatste plaats te zetten? Zeer zeker de gedachte dat wanneer we eerst aan onszelf denken we vreselijke egoïsten zijn! Het is een overtuiging die we hebben opgedaan door onze opvoeding, door onze maatschappij.
Met deze blog wil ik je eigenlijk helpen om het inzicht te krijgen dat als jij er voor de ander wilt zijn, op welke wijze dan ook, je dit alleen kunt doen wanneer je eerst voor jezelf kiest. Je kunt niets geven wat je zelf niet hebt.
Toch wanneer ik hierover spreek met mensen is de eerste reactie meestal; “Hoe kun je jezelf op de eerste plaats zetten en er toch zijn voor anderen? Zorgen voor anderen? Houden van anderen?”.
Je kunt niets geven wat je zelf niet hebt. Dit is de meest simpelste wijze om het je uit te leggen. Je begint ermee door ervoor te zorgen dat jouw ‘innerlijke zijn’ gevuld is met wat het nodig heeft.
We maken er jouw persoonlijke kopje van! Stel je voor: je vraagt iemand op visite om samen gezellig een kopje koffie te drinken. Maar wat blijkt, je hebt geen koffie in huis. Je hebt er het geld er niet voor, of de tijd niet gehad om het te gaan kopen. Wat de reden ook mag zijn, je hebt geen koffie in huis. Het enige dat je de ander kunt geven is een leeg kopje. Dit is niet wat je eigenlijk wilt geven, je wilt diegene echt een kopje koffie geven…maar wat er niet is, kun je ook niet geven.
Hetzelfde geld voor liefde, voor compassie, een luisterend oor bieden of je kostbare tijd delen.
Jij moet ervoor zorgen dat je die koffie allereerst voor jezelf in huis haalt, en ervoor zorgen dat jouw kopje altijd gevuld is en gevuld kan blijven worden.
Dan komt daarna ineens ook nog de meningen van anderen om de hoek! Het meningen-monster dat verwijtend naar ons wijst!
“Jij bent verkeerd bezig, je denkt alleen aan jezelf. Kijk nu toch eens wat een kapsones je hebt! Je denkt zeker boven iedereen te staan?!”
Dit soort zinnen zijn wel het laatste wat je wilt horen. Het was nooit jouw intentie om zo op anderen over te komen. Als resultaat ervan word je onzeker en angstig. Want wat als niemand mij straks nog aardig vind of niemand mij meer waardeert?
Misschien is het ook wel waar? Misschien hebben ze wel gelijk en denk ik alleen aan mijzelf nu. Ik heb besloten niet te helpen met behangen bij mijn vriend(in), want ik was moe maar diegene had wel mijn hulp nodig. Ik had ook best even op mijn tanden kunnen bijten en doorzetten, dit was niet aardig van mij!
‘Jeetje wat ben ik eigenlijk een slecht mens.’, is de laatste gedachte in dit verhaaltje. De cirkel is rond en we zijn weer terug bij af waar we waren…
We gaan alsnog snel helpen met behangen. De dag erna verandert de vermoeidheid die je had in ziek worden en als gevolg ervan ben je een week uit de roulatie. Tja, vervelend, maar ach, je hebt een ander wel geholpen!
Wees eens eerlijk? Hoe vaak maak je het mee dat wanneer je zelf hulp nodig hebt, je die niet krijgt? Hoe vaak denk je, of zeg je hardop dat de ander een egoïst is, want nu had jij hulp nodig en nu is diegene er niet. Jij staat altijd klaar voor de ander en niemand voor jou!
Maar….Wie heeft jou gedwongen om altijd klaar te staan voor een ander? Was jij het niet zelf die vond dat het niet kon om voor jezelf te kiezen?
Het voorbeeld over het behangen geldt ook voor vele andere situaties. Iemand ophalen of wegbrengen. Geld voorschieten, al heb je zelf niet veel, maar die ander heeft nog veel minder. Naar een verjaardag gaan uit een gevoel van verplichting en dan misschien zelfs nog een cadeautje kopen wanneer je zelf bijna niks meer in je portemonnee hebt, maar ja, je kunt moeilijk met lege handen aankomen nietwaar?!
Ik maak me er zelf ook vaak genoeg schuldig aan. Zeker als het om mijn kinderen gaat, is de gewoonte er erg snel om te zeggen eerst zij dan pas ik. Mijn voordeel is dat ik mijn kinderen gaandeweg heb geleerd altijd eerst voor zichzelf te kiezen en dan pas daarna voor de ander. Mijn eigen kinderen wijzen mij er veelvuldig op wanneer ik zelf het tegenovergestelde doe van wat ik hun heb geleerd. Dit helpt mij het weer om te keren.
Dit is de reden waarom wijzen naar de ander niet werkt: wijzen naar de ander is de verantwoording bij de ander neerleggen. De kracht, jouw kracht, zit hem juist in de verantwoordelijkheid nemen voor jezelf, zodat je weet dat jij degene bent die het kan veranderen!
Mijn inziens komt alles weer terug op jezelf en hoe jij jezelf beschouwt en behandelt. Wanneer jij jezelf steeds tekort doet, jezelf steeds afmeet aan anderen, kun je nooit voldoen aan je eigen zielewens en aan je eigen zieledoel.
Wanneer weet je dat je het juiste doet? Je voelt het!
Wanneer je onrust of stress ervaart, is dat een teken dat je niet op de juiste weg zit.
Wat gebeurt er wanneer je dit gevoel negeert? Je ervaart dan bijvoorbeeld dat je elke dag met lood in je schoenen naar je werk gaat, omdat je om welke reden dan ook de baan hebt gekozen die niet (meer) bij je past. Of je ervaart dat je waarschijnlijk niet de juiste partner in je leven hebt gekozen. Ondanks dat hoop je elke dag weer opnieuw dat diegene zal veranderen en dat je dan wel gelukkig met elkaar kunt zijn.
Wanneer je jezelf op een voetstuk gaat plaatsen, echt bovenaan de lijst zet, dan weet je dat je mag zoeken naar een andere baan die wel bij je past, of je relatie mag beëindigen omdat dit niet degene is waar je gelukkig mee bent.
Waarom negeren we deze situaties? Vaak omdat we vinden dat we dan falen. De meningen van anderen doen hier zeker toe, want zij zijn degenen die kunnen oordelen. Want wat zullen anderen er wel niet van vinden? Wanneer je door het leven gaat met onrust, spanning en stress dan is dat een teken dat je een andere keuzes mag gaan maken. Dat is geen falen, dat is kiezen.
In het leven bestaat geen falen, er is alleen ervaren. Jij loopt ten alle tijden je eigen pad, en hoe je dit doet is helemaal aan jou. Soms pak je een zijweg die naderhand niet de juiste blijkt te zijn geweest. Is dat falen? Het is een leerervaring!
Een ‘verkeerd’ pad lopen is ervaren dat dit niet de juiste weg was. Je kunt er belangrijkste levenslessen uithalen die er voor jou zijn, en waar je op een positieve wijze mee verder kunt in het maken van nieuwe keuzes. We hebben die ervaringen soms keihard nodig! Zie het al een leerschool, ervaar het als een wake-up call! Raak niet in paniek, en word niet boos op jezelf…Als je dat doet hou je het in stand en maakt je het alleen maar erger.
Laat het los! Adem in en adem uit en voel…ervaar wat wel de juiste weg voor je is en maak hierin weer nieuwe keuzes, de keuzes die wel bij je passen. Die wel goed voelen. De keuzes die een glimlach op je gezicht toveren bij de gedachte alleen al!
Stel, je wilt inderdaad een andere baan, adem in en adem uit, en neem het stap voor stap. Niet meteen in de toekomst en de “wat als” tevoorschijn toveren. Er is geen “wat als”, er is het NU, en in het NU weet je dat je iets anders wilt en dat je hiervoor stappen moet nemen. Je luistert bij elke stap naar je gevoel, en zolang die onrust weg blijft is het goed.
Als je kiest voor een nieuwe baan, denk dan niet aan dat je misschien minder gaat verdienen, of dat je niet meteen een vast contract hebt. Wanneer je besluit je relatie te beëindigen, ga dan niet meteen in paniek raken bij de gedachte dat je misschien de rest van je leven alleen zal blijven.
Je weet niet wat jouw toekomst brengt wanneer je die nieuwe keuzes maakt, je kunt alleen stap voor stap nemen. Je weet wel wat de keuzes die je gemaakt hebt je nu brengen, en als die onrust, spanning en stress brengen weet je ook dat dit niet jouw juiste weg is.
Richt de aandacht als eerste op jezelf, het gaat om luisteren en echt horen, om het kijken maar dan ook daadwerkelijk zien!
Vul jouw kopje koffie als eerste, geniet ervan en ervaar dan hoe het is om dit met een ander te mogen delen. Wanneer je dit doet, neem in plaats van een koekje bij de koffie, een heerlijke dosis dankbaarheid voor wie jij bent en mag zijn…
Liefs, Lua