Ik realiseer mij elke dag weer opnieuw dat ik op de één of andere wijze elke dag een stapje dichterbij kom bij het verwezenlijken van allerlei dromen die ik al heb sinds ik klein ben.
Ook ik ben opgegroeid met de woorden; “Doe normaal, dan doe je al gek genoeg!”.
Ik begreep het nooit, ik kon mij er niet in vinden en werd uiteindelijk een dwars kind. Ik groeide op te midden van anderen maar wel in mijn eigen wereld. Een wereld waarin ik bleef geloven in wat ik wilde in het leven echt uit kon laten komen.
Helaas, wat ervan over bleef was het dwarse in mijn gedrag en hiermee mijzelf natuurlijk steeds weer opnieuw in de problemen brengen, dit omdat ik vooral handelde uit boosheid en frustratie. Omdat ik wees naar anderen, want ik vond dat ik werd tegen gehouden, beperkt door anderen. Het lag aan anderen…
Omdat ik vond dat het anders kon en moest maar dit niet goed over kon brengen in de wereld. En hierdoor voelde ik mij uiteindelijk niet begrepen en tenslotte zakte ik op momenten dan maar weg in de wereld die mij voorgespiegeld werd. De wereld waarin ik mijzelf maar aan moest gaan passen.
Wat dit teweeg bracht was een geautomatiseerde vrouw. Een vrouw die tussen de andere schapen zichzelf staande probeerde te houden. Een vrouw die ja en amen zei. Een vrouw die doodongelukkig was in haar huwelijk en in haar werk omdat zij niet zichzelf was. Simpelweg een vrouw die ongelukkig was!
Mijn gesprekken op de chat gaan veelvuldig over het niet je hart volgen, over het teveel naar meningen van anderen luisteren en je onzeker voelen of heel erg angstig om toch te doen wat jij denkt dat goed is.
Wanneer ik aangeef dat ik je volledig begrijp dan is dit ook echt zo, om de simpele reden dat ik die onzekerheden en angsten herken en in soortgelijke situaties heb gezeten.
We hebben helaas te maken met een maatschappij die haar eigen ongeschreven regels heeft. Wij willen soms uit de ban springen en doen het niet want dat hoort niet. We hebben dromen die voor anderen te belachelijk voor woorden zijn en volgen deze dan ook maar niet.
Wat gebeurt er heel vaak wanneer we onze dromen delen met anderen? Zelden worden we honderd procent gesteund. Meestal krijgen we te horen dat we gek zijn of dat we naïef zijn of dat we eens van die wolk af moeten komen en de realiteit onder ogen moeten zien!
Onze dromen, die we op dat moment delen, wat eigenlijk onze diepste verlangens soms zijn, worden vertrapt binnen een paar minuten. En vaak zelfs door mensen die ons dierbaar zijn. We worden boos op diegene, boos op onszelf en kruipen weer in onze rol van schaap die rustig aan weer achter de kudde aanloopt.
Maar wat gebeurt er nu eigenlijk echt?
We delen onze dromen en de ander reageert vanuit zijn of haar eigen beleving, opvoeding en denkwijze. Vaak is het niet eens kwaad bedoelt, is de intentie van de ander juist om je te beschermen voor teleurstellingen.
Soms reageren mensen juist vanuit hun eigen frustratie of het feit dat zij zelf te veel teleurstellingen hebben gehad. Soms is het dat het je inderdaad niet gegund wordt, maar ook dit heeft altijd een reden. De ander is jaloers of vind het doodgewoon onzinnig en vind inderdaad dat je normaal moet doen, want dan doe je al gek genoeg! Het is diegene nooit gelukt, waarom zou het jou wel gaan lukken dan?
Mijn eigen ervaring heeft mij inmiddels geleerd dat hoe meer ik luister naar anderen, hoe meer ik mijzelf tekort doe. Hoe meer ik mijn eigen dromen laat vertrappen en hoe ongelukkiger ik door het leven ga.
Wij zijn, zoals ik al vaker in mijn andere blogs heb aangegeven, allemaal uniek. Wij hebben allemaal onze eigen doelen, onze eigen zielewensen in dit leven te volgen en wat ik als bijzonder en belangrijk ervaar, kan jij belachelijk vinden. En dat mag!
Maar ik mag ook zijn wie ik ben en doen wat ik graag wil. En wanneer de droom die ik wil verwezenlijken inhoud dat ik anders ben of anders denk, dan is dat ook precies wat de bedoeling is!
We zijn geen schapen, we hoeven niet in de kudde mee te lopen. Als dit iets is wat je graag doet en jij je er prettig bij voelt, dan moet je dat zeker doen. Maar wanneer blijkt, als je erover nadenkt, dat jij je leven leidt, zoals anderen vinden dat je dat zou moeten doen, en niet jouw hart volgt, dan is het tijd om even stil te staan bij wat je wel wilt!
Ik heb het grootste gedeelte van mijn leven te horen gekregen dat ik stom was, dat ik mijn dromen niet kon waar maken omdat ze gewoonweg belachelijk waren. Dat ik moest ophouden met steeds te zoeken naar problemen en gewoon moest doen.
Gewoon doen bleek voor mij iets heel anders dan voor de meesten in mijn omgeving. Gewoon doen bleek mijzelf te zijn en nu kan ik daadwerkelijk zeggen dat ik mijn leven leid zoals ik zou moeten. Mijn eigen dromen realiseren, hoe gek ze ook mogen zijn voor anderen.
We willen graag geaccepteerd worden door anderen. Lief gevonden worden en geliefd zijn. Zelfs wanneer je heel hard roept dat je dit niet belangrijk vindt, dan nog zeg ik heel eerlijk dat dit wel belangrijk voor je is. Natuurlijk wil je aardig gevonden worden, wil je mensen om je heen die je steunen en van je houden.
Er is maar één manier om dit ook te kunnen krijgen, en dat is jezelf eens de steun en liefde geven die je wilt. Het begint bij je eigen weg volgen, luisteren naar je eigen zielewens en wanneer je besluit die te delen met anderen, weten dat de reactie van de ander niet het allerbelangrijkste is.
Advies krijgen is altijd fijn, soms hebben we dat ook keihard nodig. Weten we het even niet en is er misschien net iemand die je even weer op de juiste weg kan helpen, of met je mee kan denken. Maar het gaat voorbij advies wanneer het een mening wordt die je opgelegd wordt. Die jij je op laat leggen!
Hoe merk je het verschil?
Heel simpel, op het moment dat een ander je verteld waarom je iets wel of niet zou moeten doen en je van binnen verschrompelt! Wanneer je maag draait en je eigenlijk al spijt voelt bij het feit dat je het gedeeld hebt.
Dat is een mening die jij zelf niet hoeft toe te laten. Je luistert en bedankt en vervolgt verder je eigen weg. Soms is het inderdaad noodzakelijk om helemaal niks te delen met een ander, omdat je niet het gevaar wilt lopen dat jij je laat ompraten, omdat jij je nog niet sterk genoeg voelt. En ook dat is goed! Het gaat er namelijk niet om dat je een ander moet overtuigen van wat jij vind, want dan doe jij precies datgene waar je zelf last van hebt; je mening opdringen….
Wanneer wij de meningen van anderen moeten gaan volgen, dan hebben we aan één leven absoluut niet genoeg! Heb je enig idee hoeveel meningen er zijn?
Het cadeau dat we krijgen als we hier op aarde komen is onze eigen vrije wil, de ruimte en de mogelijkheid om eigen keuzes te mogen maken! Hiermee bepalen we ons eigen leven, onze eigen toekomst.
Het is jouw vrije wil, gebruik die dan ook! Maak je eigen keuzes, volg je hart, hoe gek het soms ook lijkt om bepaalde dingen te doen. Je kunt beter spijt krijgen van de dingen die je hebt gedaan, omdat je jouw hart volgde, dan spijt krijgen van de dingen die je hebt nagelaten omdat anderen dat beter vonden voor jou om te doen.
Ik ben mijn hart gaan volgen, en net als jij twijfel ik ook weleens aan wat ik wil of wat ik doe maar ik heb wel ervaren dat, sinds ik beter naar mijzelf ben gaan luisteren, de geautomatiseerde ongelukkige vrouw verdwenen is, en als het aan mij ligt komt ze zeer zeker nooit meer terug!
Neem je tijd, kijk naar je leven en als jij je afvraagt, twijfelt en niet zeker weet of jij wel doet wat je wilt in jouw leven; VOEL!
Voel of je blij bent, of je gelukkig bent, of je voldaan naar bed gaat en dankbaar en gelukkig weer je nieuwe dag aanvangt….
Alleen jij en niemand anders kan voelen of je jouw zielewens vervult!
Liefs, Lua