Ons leven kan zo overweldigend zijn, op mooie manieren en zo ook soms op vreselijke wijze. We kunnen in een situatie zitten waarin we alleen maar dankbaar zijn voor al het moois dat we mogen en kunnen ervaren. Maar helaas zijn we met te veel die het leven ervaren als een strijd, als een reis gevuld met obstakels en hindernissen.
Een zware reis waarin we hunkeren naar liefde, waar we alleen maar op zoek zijn naar de mensen die ons vast willen houden en troosten, een goede vriend die er altijd voor je zal zijn, die jou het gevoel geeft er eindelijk bij te horen. Op zoek naar die ene persoon die de rest van je leven bij je blijft en onvoorwaardelijk van je zal houden.
Een ware zoektocht, een zware zoektocht want hoe vind je iemand die onvoorwaardelijk van je houdt? Dat doen we door er alles voor over te hebben, door alles voor diegene te doen wat gevraagd wordt van je. Echt alles! Zelfs wanneer je diep van binnen voelt dat wat je aan het doen bent ergens niet klopt, je negeert dit en gaat verder.
Het verlangen om aardig gevonden te worden, om geliefd te worden, om gezien te worden is zo groot dat er niks is dat je anders zal doen denken. Je gaat doodongelukkig naar je werk en glimlacht naar je werkgever terwijl je weet dat hij je niet fair behandelt. Je gaat op de koffie bij je vriendin, ondanks dat je weet dat jij je niet prettig voelt bij hoe zij over anderen praat, omdat jij je ook wel beseft dat ze dit ongetwijfeld ook over jou zal doen naar anderen toe.
Je buigt je hoofd en volgt je ouders nog steeds in alles, hoe oneerlijk het ook is en hoeveel pijn ze je ook hebben gedaan in je leven, het zijn je ouders en er is niets belangrijkers dan geliefd worden door je ouders. Je bent getrouwd met iemand die je vreselijk behandelt, je fysiek en mentaal mishandelt en toch blijf je bij diegene, want het is de liefde van je leven en als jij je maar aanpast en van alles aan jezelf verandert komt het vast wel goed, hoop je al tien jaar.
Zolang je maar volhoud en jij je nog beter gedraagt en nog meer voor die ander doet, dan komt het vast wel goed. Je onthoudt die weinige momenten dat jij je gelukkig voelde, dat ene moment dat je een compliment kreeg van je werkgever. Die kerstviering waar je ouders maar een halve avond lieten weten dat je een teleurstelling voor ze bent. Die ene dag dat je te horen kreeg van je partner dat je er goed uit zag.
Toch, die paar momenten die mooi waren, blijven bij die paar momenten, en wat je ook doet, er schijnt maar niets te veranderen. Toch hoop je dat je die liefde waar je zo naar hunkert gaat ontvangen, je moet alleen volhouden, nog heel even…en dat even wordt uiteindelijk jaren.
Wat gaat er dan mis? Je doet je best, je gedraagt je zoals van je verwacht wordt, je doet wat er tegen je gezegd wordt en nog steeds zie je geen veranderingen. Het antwoord is heel erg simpel en onvoorstelbaar belangrijk.
Als je iets wilt veranderen in je leven, verwacht dit dan eerst van jezelf!
Je kunt niet met respect behandeld worden wanneer je dit jezelf niet geeft. Er kan niet onvoorwaardelijk van je gehouden worden wanneer je niet onvoorwaardelijk van jezelf kunt houden.
Je kunt niet iets zoeken waar je naar verlangt in anderen, wanneer je dit niet eerst voor jezelf hebt gevonden!
Wij verwijten anderen dat ze ons niet goed behandelen, maar hoe kunnen we dit vragen van een ander wanneer we zo slecht voor onszelf zijn. We wijzen naar anderen en vergeten hierbij dat we altijd zelf de verantwoording dragen over ons eigen bestaan.
Natuurlijk is het enorm verdrietig wanneer je vriendin niet de persoon blijkt te zijn waar je op hoopte, maar wie is degene die ermee om blijft gaan? Het is enorm frustrerend om slecht behandelt te worden door je werkgever terwijl je zo hard werkt en je best doet, maar wie laat dit uiteindelijk toe? Ik hoor je nu al roepen;” Ja maar, ik heb mijn werk nodig, hoe moet ik anders mijn rekeningen betalen?”. Ik zeg je ook niet dat je meteen moet stoppen met je werk, maar ik zeg je wel wanneer je ziet dat er niets zal gaan veranderen dat jij dan zal moeten gaan veranderen. Of je geeft dit aan, en zegt dat het genoeg is geweest of je gaat rustig op zoek naar een andere plek en daar opnieuw beginnen.
Jij bepaald wat er gebeurd in je leven en er is niemand, maar dan ook echt niemand verantwoordelijk voor jouw leven! Wanneer je in een relatie zit waar je doodongelukkig bent door hoe je daarin behandeld wordt, daar is niet je partner verantwoordelijk voor, dat ben je zelf! Want hoe je het ook went of keert, jij laat dit toe! Keer op keer, jaar in, jaar uit.
Waarom gebeuren deze dingen in je leven? Hoe komt het dat jij jezelf steeds weer verzeild vindt in verdrietige situaties?
Je zoekt het buiten jezelf! Je zoekt respect, goedkeuring en liefde bij een ander in plaats van dit jezelf te geven. Je hebt jezelf overtuigt van het feit dat wanneer een ander je dit kan geven jij gezien zal worden, jij gelukkig zal zijn.
Dit gaat niet gebeuren. Ten eerste, dat wat jij jezelf niet geeft, zal je nooit kunnen ontvangen. Daarnaast is het niet alleen ontvangen wat je wilt, je wilt die invulling krijgen van de ander. Jij wilt, jij eist van de ander dat ze je dat geven waar je ziel je al zolang om vraagt!
Als je even afstand neemt van jezelf, en je eigen situatie, en je overziet alles dan weet je dat wat jou in je leven gebeurd, je dat nooit goed zal keuren. Als je dit een ander ziet doen weet je dat je hierin zult aangeven dit niet toe te laten.
Je hebt je leven afhankelijk gemaakt van wat anderen van je vinden, en dat betekend dat wat de ander ook doet, jouw leven hier altijd door beïnvloed zal worden. Wanneer jouw partner je verlaat breek je van binnen en jaren later ben je nog gebroken. Je kunt diegene niet loslaten want je was afhankelijk van diegene. Je ouders los laten is geen optie, want waar ben jij en wie ben jij dan nog zonder je ouders? Je goed betaalde baan opzeggen en voor minder gaan werken? Dat is geen optie, want wie ben jij dan nog?
Jij bent diegene waar jij van bepaald wie je wilt zijn. Jij bepaald of je een goed mens bent, ongeacht wat anderen hiervan vinden. Jij bepaald hoe jij behandelt wilt worden door de mensen in je leven, ongeacht of de ander daar anders over denkt. Jij, en alleen jij bepaalt hoe jouw leven eruit gaat zien en niemand anders….
Je houd van je partner maar ervaart elke dag verdriet en wanhoop. Jij bepaalt of je dit nog langer door laat gaan. Wil dat altijd zeggen dat de ander een slecht mens is? Nee, dat wil zeggen dat die ander voor jou niet meer de juiste persoon is om je leven mee te delen.
Je kan en mag niet verwachten dat een ander jouw leven invult en die dan ook voor je leeft. Wanneer je dit doet, zul je niet jouw leven leiden en jouw doelen nastreven. We zijn allemaal anders en hebben onze eigen zielewensen en alleen wijzelf kunnen die horen en leven!
“Maar wat moet ik zonder die mensen waar ik zo graag door geliefd wil worden? Misschien als ik toch wat geduldiger ben, misschien als ik toch meer moeite doe en beter luister naar wat er tegen mij gezegd wordt veranderd het allemaal, misschien ligt het toch wel aan mij?”
Ja, dat klopt, het ligt aan jou, het ligt bij jou. En dit gegeven is juist datgene waar jouw kracht en je mogelijkheden liggen. Jij, en alleen jij hebt de mogelijkheid om van je leven te maken wat je wit. Niemand kan je vertellen wat je wel en niet kunt doen, waar je mogelijkheden wel of niet liggen, of dat je een mooi mens bent of niks waard en een enorme teleurstelling. De enige die dit bepaald, die hierover gaat ben jij.
En hiermee wil ik je dus ook echt het besef meegeven, je intens bewust maken van het feit dat, wat jij van jezelf vindt en verwacht, datgene zal zijn dat je terug zal zien in je dagelijks bestaan.
Hoe angstig veranderingen ook aanvoelen, weet dat dit altijd angst is voor het onbekende. Wanneer jij dit onbekende alvast invult met alle mooie dromen die jij wilt vervullen in jouw leven, kun je de angsten loslaten en doen waar jij voor gekomen bent op deze wereld.
Ik wens je heel veel plezier met het ontwerpen van je echte leven!
Liefs, Lua