Televisie is niet altijd echt een medium waar ik altijd van kan genieten. Ik kijk graag naar bepaalde series, soms een leuke film als die er is. Maar het grootste gedeelte van de dag staat die uit. Ik vind het overdag een behoorlijk storend medium. Zowel voor mij als voor mijn kinderen is gebleken dat als het kastje teveel aanstaat er een soort van onrust in ons ontstaat.
Afijn, zo keken mijn vriendin en ik een keer naar een aflevering van Oprah. En dat was absoluut een aflevering die ik niet had mogen missen. Ik miste deze dus ook niet voor niks, ik lag wat mij betreft niet voor niks op die bank met mijn vriendin naast me…
Er was een dominee, die gaf aan dat hij graag zijn gemeente wilde leren om te stoppen met klagen. Natuurlijk sprak hij er in zijn preken over maar toch wist hij dat ondanks dat men luisterde en dit ook echt gehoord werd, dat na de dienst alles snel weer werd vergeten. Hij wist ook dat hij zelf het voorbeeld moest gaan geven en kwam met het idee van een bandje voor om je pols…
Het idee was dat je dit bandje moest dragen en steeds als je ergens over klaagde moest je het wisselen van pols. Zo ook als je iemand anders wees op hun klagen, want tenslotte klaagde je op dat moment ook! Het uiteindelijke doel zou zijn om het bandje 21 dagen achter elkaar om één pols te dragen. Psychologisch gezien zou dat de magische tijd zijn die iemand nodig heeft om iets “eigen” te maken…
Hij droeg zijn bandje als voorbeeld en gaf iedereen die bandjes cadeau. Je kon deze bandjes ook gratis aanvragen via zijn site en zo meewerken aan een klaag-vrije-wereld…
Ik riep meteen uit dat ik zo’n bandje wilde. Mijn vriendin en ik keken elkaar lachend aan en aangezien zij ook de wizard op het Internet was qua vinden van dit soort dingen zou zij ervoor gaan zorgen. De dag dat mijn tweede chemo-kuur erin zat overhandigde zij mij de enveloppe met daarin onze bandjes!
Er was een tijd dat wij en zo ook mijn oudste zoon deze bandjes dagelijks droegen. Het doel was natuurlijk om 21 dagen het bandje om één pols te dragen maar al snel werd duidelijk dat dit toch wel een hele taak zou worden! Ik dacht dat ik nooit echt zoveel klaagde maar doordat je er veel bewuster mee om ging bleek toch wel het tegenovergestelde. Mijn bandje werd het meest omgewisseld van pols tijdens het autorijden jee, wat kan ik schelden in de auto op mijn mede weggebruikers…
Ik besloot om te stoppen met het wisselen van het bandje en dit bandje te gaan gebruiken om in ieder geval bewuster te gaan worden van mijn eigen gedrag, van mijn eigen klaagzang…
Elke dag zag ik het bandje, elke dag werd ik me bewust van het feit dat er veel was om dankbaar voor te zijn en dat klagen voor mij een negatieve wending aan mijn leven gaf. Niet zozeer omdat ik niet soms even zou mogen piepen als het even minder ging, meer omdat ik me teveel concentreerde op het gepiep en op wat niet goed ging en dus veel te weinig op wat wel goed ging en goed was.
Het bandje deed zijn werk goed. Ik merkte, ook bij mijn oudste, dat we heel anders omgingen met de dingen die we niet zo leuk vonden. Tuurlijk deden we het nog niet perfect, maar weet je, dat geeft helemaal niks. Het ging mij uiteindelijk om het bewustwordingsproces.
Toch bleek dit bandje ook een soort van ondergang te gaan worden voor me, daar werd ik me op een dag meer dan bewust van, dacht ik. Mijn echte besef van wat ik toen aan het doen was kwam ineens opzetten…
Tijdens het sporten ging het die week al minder. Alles wat ik moest doen kostte me enorm veel moeite en ook bleek dat ik de meeste oefeningen halverwege moest staken. Op een dag bleek het wel de slechtste dag. Het ging gewoon niet, ik was te moe, mijn benen brandden, mijn lijf deed teveel pijn op het moment en ik begon me behoorlijk gefrustreerd te voelen. Natuurlijk wees ik mezelf op het feit dat ik het juist heel goed deed, dat het niks gaf dat het die week minder ging en dat ik best trots op mezelf mocht zijn.
Maar vooral wees ik mezelf weer op het feit dat ik niet moest klagen, want er waren er ook die het veel slechter hadden als ik…
Vol goede moed ging ik na het sporten met mijn jongste naar de supermarkt. Besloten om alle boodschappen te gaan halen voor de paasdagen. Zodat ik niet meer de deur uit hoefde, een pyjama-weekend kon gaan houden en eens echt kan gaan ruimen in huis, want de chaos die ik veroorzaakt had na het verschuiven van meubels van de ene kamer naar de andere was er niet minder op geworden die week…
Het boodschappen doen ging op zich wel. Mijn mannetje luisterde redelijk en hielp me vrij goed. Maar, toen stonden we bij de kassa. Je weet wel, zo’n kassa waar rijen staan met zeer gefrustreerde mensen die de paasdagen ondertussen meer laten lijken op de befaamde vreet-kerst-dagen. Tot drie keer toe ondernam mijn mannetje een poging om hem te smeren naar buiten. Zuchtend en puffend en zachtjes kreunend vulde ik mijn boodschappen van de kar op de band.
Er werd geduwd tegen mijn kar en ik vroeg netjes en beleefd om even geduld te hebben. “Ik ben echt zo klaar!”; riep ik. Toen riep de caissière dat mijn ventje naar buiten was gerend. Met het zweet op mijn voorhoofd gooide ik alles in een snel tempo in de kar en rende naar buiten. Ik riep hem terug. Sprak hem boos aan en barstte buiten in huilen uit…
Zat was ik het, zat om het altijd maar alleen te doen. Zat om altijd maar stoer en sterk te zijn, zat was ik gewoon alles! Mijn kleine mannetje schrok van me en bleef braaf bij me staan. “Gaat het mama?”: vroeg hij nog aan me…” “Ja schat, kom, we gaan de boodschappen in de tassen en in de auto laden”.
Ik bel de oudste thuis op, die niet mee wilde boodschappen doen en gevraagd had of hij thuis mocht blijven, en ik vroeg hem om naar beneden te komen. Ik kon gewoon niet meer vier boodschappen tassen sjouwen in mijn uppie…Tja, toen bleek dat deze ook voor mijn oudste te zwaar waren. Tranen kwamen weer terug wetende dat ik het toch zelf zou moeten doen. Sprak mezelf weer streng toe: “ Kom op, nog even en je bent verder klaar!”
Toen ik eindelijk thuis was stortte ik neer op de bank maar ….het voldane gevoel dat ik normaal had bleef nu weg…
Ik keek om me heen en zag de enorme chaos in mijn huis. Ik met mijn zogenaamde positieve gevoel vergat wel even dat ik ook maar mens was. Ik vergat dat ik niet alleen begonnen was met sporten, maar ook met werken. Ik vergat dat duidelijk ook op het moment dat ik besloot, vol enthousiasme, om mij complete huishouden te verhuizen van de ene kamer naar de andere.
Ik verging dagelijks van de pijn in mijn gewrichten, had even gehoopt dat het máár een rsi-arm zou zijn, maar toen mijn andere arm, hand en vingers ook zeer gingen doen wist ik beter. Het waren gewoon mijn gewrichten. En ook al besloot ik elke dag weer opnieuw om niet te piepen, maar het deed wel pijn, ik was wel moe en ik kon gewoon even niet meer! Ik was het dus zat en wilde even niet meer “niet klagen”…
Na een gezond potje te hebben gejankt besloot ik om mijn moeder om hulp te gaan vragen. Er moet gewoon iets gaan gebeuren hier in huis. Ik werd enorm onrustig en chagrijnig van de chaos om me heen, en echt alles zelf aanpakken lukte me gewoon niet meer door de pijn in mijn lijf. Zo gedacht, zo gedaan…
Mams kwam op zondag, en we gingen er die dag ervoor zorgen dat alles, althans de meeste dingen opgeruimd zouden zijn. Onze voornemens kwamen ook uit!
Na een hele lange dag hard werken was alles schoon, waren alle kleren opgeruimd, stonden alle meubels waar ze ook echt hoorden te staan en stortten we vreselijk moe maar absoluut voldaan neer op de bank! Met het kleine beetje energie dat nog over was zorgden we nog voor het eten, maar de vaat, die zou moeten wachten tot de dag erna, want om 21.30 zochten we het bed op en belandden we al snel in dromenland…
Het was heerlijk wakker worden de ochtend erna! In de verte hoorde ik de stemmen vanuit de woonkamer, wetende dat ik eens lekker uit had kunnen slapen terwijl mijn moeder de kinderen even overnam.
Als ik opsta doet mijn lijf meer zeer als ooit, maar met een glimlach zoek ik de stemmen op wetende dat het nu echt klaar is en alles dat gedaan moest worden, althans bijna alles, er ligt nog wel wat om te doen, maar niets dat me nog echt onrust geeft of in de weg ligt. Alles nu op zijn tijd…
Gezelligheid is wat vandaag overheerst. Kids zijn lief, veel hangen op de bank met koffie, paaseitjes, en zelfgebakken taart van oma, en de pyjama’s nog aan. Tussendoor serieuze gesprekken met mijn moeder over mijn zorgen omtrent mijn kids. Het praten lost nog niet echt iets op, toch is het even fijn om het kwijt te zijn, om mijn zorgen even te delen. Later op de dag zal een vriendje van oudste komen, helemaal heerlijk tweede paasdag in een opgeruimd, schoon en vooral niet meer chaotische omgeving, wat wil ik nog meer…
Terwijl ik nog een bakkie voor mijn mams zet snij ik een stukje brie voor mezelf en stop deze in mijn mond. Lekker! Mijn moeder zegt iets ik geef antwoord en wat er op dat moment gebeurd is werkelijk te belachelijk voor woorden.
Ik verslik me, en niet zo’n beetje ook!!!Ik kan niet meer ademen, wat ik ook doe, ik krijg geen lucht meer en strompel in paniek de kamer in. Ik wil roepen, schreeuwen maar ik kan zelfs dat niet meer. Op dat moment besef ik dus dat ik echt stik en op datzelfde moment staan mijn beide kids en moeder geschrokken toe te kijken, niet wetende hoe me te helpen? Voor mijn ogen ging absoluut niet mijn leven aan me voorbij, zoals men wel eens zegt dat dit gebeurt.
Ik was alleen in paniek, bedacht dat als er nu een ambulance gebeld zou worden het waarschijnlijk te laat zou zijn en bedacht zelfs dat dit echt de meest lullige wijze was die ik maar kon bedenken om dood te gaan! Vooral voelde ik boosheid omdat ik helemaal niet dood wilde en zoveel paniek.
Woede en paniek en geen idee wat ik deed, in ieder geval hielp het slaan op mijn borst en het steken van mijn vinger in mijn keel ongetwijfeld iets en jawel, ik ademde ineens weer, het was nog niet super bijzonder, maar het was iets…
De schrik is na een tijdje grotendeels over. Mijn kids maken weer herrie en zelfs ruzie. Mams is weer naar huis, ze heeft inmiddels wel al drie keer gebeld met allerlei smoesjes, dat wel, en liet nog even weten voor ik ophing dat ik wel voorzichtig moest doen met eten!
Ik zelf ben er nog niet helemaal van bijgekomen. Eerlijk is eerlijk, doodgaan door te stikken in een klein stukje brie is wel een hele lullige wijze van gaan zeg! Zeker nadat mijn huis eindelijk helemaal schoon was. Nadat de chaos verdwenen was en de rust voor een groot stuk terug in mijn hoofd was.
Maar…vraag ik me nu af of er voor mij toch niet iets leerzaam uit te halen valt? Tja, ik ben nog steeds ik, en zoek graag de les in de dingen des levens…
Les nummer één is in ieder geval niet praten en slikken tegelijk! Maar verder? Terwijl ik schrijf kijk ik ook naar het bandje om mijn pols. Mijn klaag-vrije-wereld-bandje die ik vandaag weer tevoorschijn heb getoverd…
Lang geleden stond ik buiten te huilen omdat ik het zat was, maar wat was ik dan eigenlijk zat? Dat ik zoveel pijn had, dat ik het allemaal alleen moest doen, of in ieder geval voor het grootste gedeelte alleen moest doen?
Nu terug kijkend, dan moet ik toegeven, in alle eerlijkheid, dat dit alles niet de reden voor mijn tranen is geweest. De reden is dat ik het allemaal weer eens perfect wilde doen. Ik denk soms nog steeds dat ik een Super-mama moet zijn en vergeet te vaak dat ik ook maar een mens ben…
Het is voor mij absoluut belangrijk om niet overal om te klagen, maar waarom klaag ik dan wel steeds over mezelf? Klaag ik steeds weer over wat ik in mijn eigen ogen niet goed genoeg schijn te doen? Ik vind dat het genoeg moet zijn, mijn lijf moet niet zeuren maar gewoon doen wat die hoort te doen!
Alles moet weer gewoon, maar wat is gewoon? Net doen alsof vervelende dingen niet bestaan? Net doen alsof het leven één en al plezier is? Net doen alsof de wereld één groot paradijs is? Het is goed dat ik niet wil klagen, zo ook dat ik mijn kinderen bewust wil laten worden en zijn over het feit dat we dankbaar mogen zijn voor het leven dat we hebben, dat we leiden.
Maar misschien wordt het ook tijd dat ik erken dat soms in mijn paradijs Ka de slang op bezoek komt en mij verleid met dat wat niet waar is, dat wat een illusie is, met dat wat er uiteindelijk niet toe doet…
Want, had dat lullige stukje brie mij de andere wereld in geholpen, dan had het geen moer meer uitgemaakt dat mijn huis schoon en opgeruimd was. Dan hadden alle zogenaamde hersenspinsels die ik in de tijd heb weten te vergaren geen donder meer uitgemaakt!
De tijd die ik heb gekregen om te leven, had ik vergooid door me druk te maken over de niet belangrijke dingen en had ik nu op mijn wolkje gezeten en me flink voor mijn kop zitten slaan om alles wat ik heb gelaten te doen, om alles waar ik mijn kostbare tijd en energie aan heb vergooit. Tijd die nooit meer over te doen is.
Waar een lullig klein stukje brie niet goed voor kan zijn…
Liefs, Lua