Ik wil voor ik verder ga heel erg duidelijk maken dat ik geen medisch deskundige ben en zeker niet vanuit een medische onderlegde visie schrijf! Dat wat ik hieronder schrijf is mijn mening vanuit mijn eigen ervaring als mens, als ouder en als coach.
Stempels
Door mijn eigen levenservaring ben ik in de loop der tijd allergisch geworden voor stempels. Stempels die wij als mensen elkaar opleggen maar zeer zeker ook onszelf.
Ik heb hier altijd weerstand tegen gehad. Stempels zorgen alleen maar voor passiviteit. Een regelrecht excuus om je leven niet aan te pakken, om geen stappen te zetten naar verandering. Om je neer te leggen bij je stempel en je leven op die wijze uit te zingen (en vaak is het dan ook nog een triest liedje).
Ik merk wel dat ik er de laatste jaren best feller in ben geworden. Althans, dat merk ik vooral in de reactie die ik terug krijg van degenen om mij heen.
Dat heeft mij eigenlijk toch ook weer erg vaak weerhouden van gewoon zeggen wat ik denk, wat ik ervan vind Het is moeilijk om een ander standpunt in te nemen en tegelijkertijd voorkomen de ander te kwetsen.
Want dat is het hele eiereten! De bedoeling is bij mij zeker nooit om die ander te kwetsen, maar willen meegeven dat er ook mogelijkheden zijn in het leven, in plaats van, of naast, bepaalde belemmeringen.
Wanneer ik aangeef dat je geen enkele reden in je leven hebt om niet iets van je leven te maken dan is dat iets waar ik volledig van overtuigd ben. Dat is iets waar ik 100% in geloof en dat heb ik ook altijd overgebracht naar mijn kinderen.
De enige redenen zijn hiervoor de redenen die jij bedenkt. En eigenlijk komt alles neer op het maken van keuzes. En de keuze hierin zou dus zijn, mijns inziens, welke mogelijkheden zijn er om mij anders te kunnen gaan voelen. Of welke mogelijkheden kunnen er zijn om mijn probleem op te lossen? Of misschien zelfs, welke mogelijkheden heb ik wel, naast dat wat ik niet (meer) kan.
De oplossing is niet, ik heb welke ervaring dan ook in mijn leven gehad en dat heeft mij getekend voor het leven. Want als dit niet goed voelt en je bent verre van happy in je leven, waarom zou je dit dan willen blijven doen?
Maar buiten dat, wat mij zeker de laatste jaren het meest is opgevallen is dat we onze kinderen als basis dit als uitgangspunt al meegeven!
Achterstand
Ik weet nog bij het consultatiebureau met mijn oudste. Hij vond het schijnbaar niet interessant om te kruipen en besloot om eerst te lopen. Toen hij dat eenmaal kon, bedacht hij om welke reden dan ook dat kruipen ook wel grappig was dus deed hij dat soms.
Bij het consultatiebureau werd meteen een ernstige zorg uitgesproken. Moet jij je voorstellen, hij was ongeveer anderhalf jaar oud! Maar de conclusie werd echt meteen op dat moment getrokken; hij had een achterstand, hoe dit zich zou gaan ontwikkelen wisten ze nog niet, met de tijd zou hier steeds meer duidelijkheid in komen.
Want, ja daar kwam het grote probleem, hij had namelijk niet gekropen voor hij had leren lopen! Er werd van alles geopperd aan specialisten en onderzoeken, en ik, volgens hen als zeer onverantwoordelijk als ouder, zei nee. Ik had werkelijk nog nooit zo´n onzin gehoord! Ik bleef bij mijn standpunt maar geloof mij, ook wel onzekerheid, want ik was net moeder en zij waren de deskundigen en wat als ik er helemaal naast zat?
Naderhand bleek hij ook lekker druk te zijn, super nieuwsgierig en vooral erg leergierig. Tja, kon niet uitblijven, hij had alle tekenen volgens het consultatiebureau van ADHD. Top…dus ook weer het advies om door te verwijzen.
Nope, onzin vond ik. Ik zag geen enkel probleem, ik had er ook geen enkel probleem mee en ik zag bij hem ook niet dat hij er een probleem mee had dus ik gaf dit ook aan. Vooral gaf ik aan waar zij dan in hemelsnaam een probleem zagen?!
Advies was echt doorverwijzen want hij zou problemen gaan ervaren op school later en ik kon dat nu vóór zijn….nope, ik had inmiddels al artikelen gelezen over wat volgens de deskundigen ADHD was en wat er dan meestal gebeurde…Ritalin was de oplossing en ik wist ook wat dit deed met de hersenen van een mens, mijn kind! Dacht het even niet!
Hij wordt nu deze maand 19 en tja, ik heb tot op heden geen enkel probleem ondervonden in zijn ontwikkeling. En aangezien het hier ook niet om mij gaat tenslotte, ook hij heeft geen enkel probleem ondervonden in zijn ontwikkeling!
Heeft het altijd prima gedaan, zo ook wat school betreft. Is nog steeds leergierig, is sociaal, is een heerlijk jong en oh ja…geen achterstand opgelopen, althans niet dat het opgevallen is. Voor zover ik het zie doet hij het uitstekend op de universiteit!
Ik denk hier veelvuldig aan terug want wat als ik toch minder dwars had geweest? Wat als ik maar mee had gegaan als ouder omdat zij, de deskundigen, vonden dat er iets moest gebeuren.
Wat als ik hem vanaf kleins af aan toch maar aan de Ritalin had gezet? De gedachte alleen al zorgt ervoor dat ik er misselijk van wordt!
Trots
Mijn jongste kreeg kort geleden te horen dat er ook een serieus vermoeden was van ADHD. Hij is snel afgeleid, in de zin van niet lang kunnen concentreren op iets. Wat wij altijd proberen te doen is wanneer er een toets is, dat hij het in stukjes leert. Dat scheelt aan tijd in concentreren en zo nu en dan even pauze erin gooien.
Er was een mogelijkheid voor een cursus om te gaan leren hoe te leren. Weet je, zeker niks mis mee, als hem dit kan helpen? Maar….er was wel een voorwaarde!
Hij moest zich wel laten onderzoeken, het woord psychiater viel en mama draaide door. Ik draaide eerlijk gezegd al door toen het woord ADHD viel want ik zag het advies Ritalin alweer verschijnen. Maar daar waar moeders haar emotie de overhand liet krijgen en ik eigenlijk gewoon pissed werd (niet erg netjes en professioneel van mij) daar kwam mijn jongste met zijn mening.
“Ik kan best zien dat ik misschien te maken heb met ADHD, maar het concentratie probleem is iets dat ik altijd al heb gehad.
Toen bleek na een IQ test dat ik hoogbegaafd was is er ook een advies uitgebracht dat ik extra tijd moest gaan krijgen voor het afnemen van toetsen en eventuele examens, want hier bleek ook al uit dat concentratie over het algemeen korter is bij mij dan sommige anderen.
Dat staat op papier, dus dat is verder al geregeld mocht ik dit nodig hebben. Tot nu toe is dit nog niet voorgekomen.
Ik heb wel interesse om de cursus leren hoe te leren te volgen, en ik wil mij graag aanmelden, maar ik ga mijzelf niet laten onderzoeken, ik weet waar ik last van heb en ik vind het onnodig om er een naampje aan te plakken!”
Toen viel ik stil en was alleen maar trots!
Helaas, hij kreeg te horen dat hij niet mee kon doen aan die cursus, want tja geen onderzoek, geen naampje, geen cursus.
Waarom de behoefte altijd om ergens een naampje aan te plakken?
Natuurlijk, soms is het wel zo handig als je weet waar je mee te maken hebt, onderzoek is soms nodig en noodzakelijk.
Maar in deze twee voorbeelden worden er conclusies getrokken, alsof het dan allemaal opgelost is. Je krijgt je stempeltje, je weet wat er is, dus je hebt een reden om te doen wat je doet maar wat lost dit dan op?
Ik hoor mijn kind zeggen; ik weet waar ik last van heb, zie de noodzaak niet van een naampje eraan te plakken, ik heb interesse in die cursus.
Ik hoor de deskundige zeggen; als wij er een naampje aan mogen plakken mag je gebruik maken van die cursus.
Triest, ik vind het echt in en in triest hoe dit allemaal gaat!
HSP
Nu hoor je heel veel over HSP. Vooral bij kinderen is dit iets dat steeds meer naar voren komt.
Iemand die zeer gevoelig is noemen we ‘Hooggevoelig’ of ook wel HSP, ‘Highly Sensitive Person’. Een HSP is meer dan gemiddeld gevoelig voor indrukken en prikkels en merkt meer signalen en details op. Alle indrukken worden uitgebreider en intensiever gefilterd dan bij de gemiddelde mens.
En ja, zeker wel dat ik niet ontken dat dit best wat troubles kan geven maar….het is geen ziekte!
Hoe vaak ik niet gehoord heb dat het kind te druk is, vermoeiend, dwars, luistert niet, slaapt slecht en/of te kort. Slechte concentratie, sluit zich af, reageert emotioneel, woede uitbarstingen enz
Ouders die met hun handen in hun haar zitten omdat het echt niet altijd makkelijk is. Deze kinderen krijgen zelfs veelvuldig het advies Ritalin te gebruiken, er worden soms, echt onvoorstelbaar, ouders gedwongen door scholen dit te gaan doen of het kind zal van school af moeten! En zelfs stempels als autisme worden op dit moment echt werkelijk door de lucht gesmeten alsof het niks is!
Ook hier wil ik nogmaals benadrukken dat ik niet oordeel over ouders of een medisch onderbouwde mening neerzet wat betreft autisme!
Ik heb het hier over het te snel en makkelijk smijten met woorden, met diagnoses, met stempels die ons het excuus geven er niks meer mee te hoeven doen en ons neer te leggen bij wat is.
Dit heeft behoorlijke consequenties voor kinderen en hun leven (lees dus hun toekomst)!
Dit zijn kinderen, die gevoeliger zijn voor prikkels. Allerlei prikkels en vaak, omdat het even duurt voor ouders dit in de gaten hebben (logisch!) zijn de gemoederen al niet meer zo bedaard.
Ouders die moe zijn, te maken hebben met hun eigen onzekerheden en troubles met hun kind en als toetje misschien ook nog de school in hun nek hebben hangen omdat het gedrag als niet acceptabel wordt ervaren. Niet te vergeten familie en vrienden zelfs die het kind en zo ook ouders bestempelen als lastig, geen goede opvoeding krijgen enz!
Wat is er in hemelsnaam gaande dat dit steeds erger en erger wordt?
En nee, ik ga niet beginnen over vroeger, want ook vroeger was het geen Walhalla maar wat is het dat wij niet meer kunnen onderscheiden wat het kind is en wat een probleem is?
Wat is het dat we stempels blijven uitdelen alsof het snoepjes zijn? Wat is het dat wij denken dat dit goed is en motiveert.
Motiveer jij een kind door te zeggen jij bent HSP, hebt autisme en hierdoor komt het dat jij bent zoals je bent?
Wat nu als je hier anders naar gaat kijken? Stel je nu eens voor, doe gewoon even voor de leuk met me mee….stel je eens voor dat je dit anders gaat benoemen.
Spons
Dit is een kind dat hoog gevoelig is. Dit houdt in dat er behoorlijk wat prikkels binnen komen en dat kan overweldigend zijn. Dat neemt niet weg dat er regels zijn die gevolgd moeten worden, thuis en op school, want tja het is wel de bedoeling dat het kind kan functioneren in de maatschappij!
Wat nu, stel nu jezelf eens voor, dat dit kind alle gevoelens van de mensen om zich heen extra oppikt! Want dat is uiteindelijk HSP, het filtertje, om het even in simpele woorden neer te zetten, is iets anders ingesteld dan bij anderen.
Dus ook de onrust en het verdriet van de ouders, frustratie van eventuele broers/zussen. Onmacht van leerkrachten, irritaties van familie en vrienden enz. wordt opgenomen zoals een spons water opneemt!
Kun jij je dan enigszins voorstellen dat het kind er niet rustiger of blijer van wordt?
Dus wat nu, stel, het is maar een idee!
Wat nu als wij, als volwassen eerst onze eigen stukjes aanpakken. Dus eerst de rust in onszelf gaan vinden? Stel je voor als ouder dat jij gaat kijken naar hoe jij meer rust gaat ervaren, bedenk dan dat je kind dit dus ook oppikt zoals die ook doet met de onrust!
Klinkt dat zo raar?
En wat als we ook dat kind niet anders gaan behandelen? Dus nee je hebt geen enkel excuus om je zo te gedragen. Nee je hebt de regels te volgen die we in huis allemaal volgen. Nee je bent niet raar, en je hebt zeker geen ziekte! Er is geen pilletje die ineens alles gaat oplossen voor je! Maar woedeuitbarstingen en gooien met spullen doen we niet. Klinkt dat zo raar?
Gedrag, gezondheid en het geluk van een kind die hoog gevoelig is verbeterd echt niet door er een stempel op te plakken.
Wanneer wij ons bewust gaan worden dat we aan het wijzen zijn naar het kind omdat het niet doet wat wij willen, kun je als eerste kijken naar wat doet dit met mij? Wat is het waar ik tegenaan loop. Hoe voel ik mij hierbij?
Wanneer dit frustratie, verdriet, onmacht, boosheid enz is realiseer je dan dat dit precies is wat dit kind oppikt!
Help je kind door eerst jezelf te helpen, hiermee open je al een deurtje die je mogelijkheden kan gaan bieden en dan zal je een kind gaan zien, die ja, inderdaad hoog gevoelig is, maar die rustiger is en blijer omdat alles dat die oppikt in eigen veilige omgeving fijner en plezieriger is.
Dan zal je communicatie ook anders zijn naar elkaar. Dan is er ruimte om aan te geven dat er regels zijn die jij belangrijk vindt en waar iedereen in het gezin zich aan moet houden. Zullen er dan nooit meer uitdagingen zijn wat betreft HSP, oh ja zeker wel, maar wat kun je die dan met elkaar zoveel beter aan!
Stel je eens voor: Een wereld waar wij allemaal mogen zijn wie we zijn, waar wij rust mogen ervaren en vrij zijn van oordeel.
Ik geloof dat het kan en ik ga ervoor, ik hoop jij ook!
Lua